Οι Λονδρέζοι hard rockers Voodoo Six αποτελούν μια άκρως ενδιαφέρουσα περίπτωση μπάντας, όχι κατά τη γνώμη μου τόσο για την μουσική τους ποιότητα, όσο για τις σχέσεις τους με τους Iron Maiden και το πατρονάρισμα από τον Steve Harris, καθώς και για τον κιθαρίστα Richie Faulkner ο οποίος αντικατέστησε τον θεό K. K. Downing στους Judas Priest το 2011.
Η μπάντα ιδρύθηκε το 2005 από τον μπασίστα Tony Newton, με στενές σχέσεις με τους Iron Maiden αφού έχει υπάρξει μηχανικός ήχου των θεών, και του Faulkner. Έχει στο ενεργητικό της έξι, μαζί με το “Simulation Game” πλέον, full-length albums και τρία EPs, με αρκετές αλλαγές στη σύνθεσή της όλα αυτά τα χρόνια, ενώ έχει παίξει τέσσερις φορές στο Download Festival, μια στο Sonisphere Festival το 2010 ενώ ήταν και support μπάντα στην Maiden England World Tour (2012) και στην πιο πρόσφατη περιοδεία των British Lion του Steve Harris. Καμία από τις προηγούμενες δουλειές του δεν έχει καταφέρει να με ενθουσιάσει, ούτε καν το πολύ συζητημένο “Fluke?” που κυκλοφόρησε το 2010 αλλά αυτό είναι καθαρά θέμα προσωπικού γούστου.
Εν έτει 2020 λοιπόν, οι Voodoo Six επιστρέφουν με το έκτο τους κατά σειρά, όπως προανέφερα, album, το δεύτερο με τον Nik Taylor Stoakes στα φωνητικά μετά το “Make Way For The King” του 2017. Το album κυκλοφορεί μέσω της Explorer 1 Music η οποία εδρεύει στο Λος Άντζελες των Η.Π.Α.. είναι ένα project συνολικής διαχείρισης καλλιτεχνών, από ηχογραφήσεις, κυκλοφορίες μέχρι κλείσιμο συναυλιών και αποτελεί και την δισκογραφική στέγη των British Lion του Steve Harris. H παραγωγή και η μίξη του album έγινε από τον ίδιο τον Tony Newton, ενώ το mastering έγινε από τον Ade Emsley (Iron Maiden, Steve Harris) στα Barnyard Studios (ναι, καλά μαντέψατε) του Steve Harris.
Δέκα hard rock τραγούδια με κάποιες bluesy και southern rock πινελιές και διάρκεια κοντά στα πενήντα λεπτά είναι το περιεχόμενο του “Simulation Game”. O δίσκος ξεκινά εντυπωσιακά με το γρήγορο “The Traveller” (riff-άρες, εξαιρετικά solos και refrain), συνεχίζει εξίσου όμορφα με τα “Gone Forever” (υπέροχα πλήκτρα και solos) και το πιο εναλλακτικό “Liar And A Thief” (άλλο ένα εξαιρετικό solo και refrain κόλλημα) αλλά δυστυχώς μετά έρχεται η καθίζηση. Από τα υπόλοιπα επτά τραγούδια, κανένα δεν στέκεται στο επίπεδο των τριών πρώτων. Ανέμπνευστα και χιλιοακουσμένα θέματα που δεν σώζονται από κάποια καλά solos και κάποια όμορφα σημεία πλήκτρων.
Ο τρόπος που τραγουδά ο Nik Taylor Stoakes ακούγεται στα αυτιά μου, όπως και στο προηγούμενο album, απίστευτα μονότονος και μονοδιάστατος πιο κοντά σε φωνητικά alternative και stoner συγκροτημάτων παρά σε παραδοσιακών hard rock σχημάτων. Κρίμα τις προσδοκίες στην αρχή. Ο δίσκος σπρώχνεται και θα σπρωχτεί, όπως καταλαβαίνετε παντοιοτρόπως, Steve Harris είναι αυτός, αλλά για τα δικά μου αυτιά από εμένα είναι όχι.
5/10
Πάνος Πρέντζας
[email protected]
