“This is a brand new nightmare, and this one is even worse than the last one”. Τάδε έφη ο πρωτομάστορας του shock rock, Alice Cooper. Το να κυκλοφορεί εν έτη 2011 ένα album υπό τον τίτλο «Welcome 2 My Nightmare», σαφώς και δημιουργεί πληθώρα χαράς, αλλά ταυτόχρονα και πολλών ερωτημάτων για το κατά πόσο επάξια θα μπορέσει να σταθεί αυτή η δισκογραφική συνέχεια δίπλα στο υπερκλασικό διαμάντι του 1975. Θα είμαι ειλικρινής απέναντί σας. Έχω σταματήσει να ακολουθώ τον Alice Cooper από την εποχή του «Dirty Diamonds», θεωρώντας τελευταίο πραγματικά καλό δίσκο το “Dragontown”. Από εκεί και έπειτα δεν είχε καταφέρει να μου κάνει αίσθηση κάτι άλλο. Άντε, ίσως και το μισό “Brutal Planet”. Η ιδέα για τη συνέχεια του “Welcome To My Nightmare” ήρθε κατά τη διάρκεια της επετειακής περιοδείας για τα 30 χρόνια του album, ύστερα από μία κουβέντα που είχε με το μουσικό του έτερον ήμισυ, Bob Ezrin. Εδώ λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με ένα αρκετά καλό και δυναμικό comeback, που θα αποτελέσει στα σίγουρα μία τονωτική ένεση για τον αειθαλή frontman. Η έκπληξη έρχεται από πολύ νωρίς, με τη μπαλάντα “I Am Made Of You” να κάνει την εισαγωγή στο δίσκο. Αν και υπάρχουν πάρα πολλά synthesizers, η σύνθεση παραείναι εκπληκτική για να δώσουμε σημασία. Πέρα από αυτή την μεταμοντέρνα (αλλά καλή) προσέγγιση και παρέα με το disco–style Disco “Bloodbath Boogie Fever”, όλα τα υπόλοιπα κομμάτια έχουν παλιομοδίτικα rock στοιχεία, σηματοδοτώντας έτσι την πλήρη επιστροφή του Alice Cooper στις μέρες της δεκαετίας του ’70. Η old–school παραγωγή του Bob Ezrin φροντίζει το νέο “Welcome 2 My Nightmare” να μην απέχει πολύ από τους ήχους ύμνων όπως τα “Department Of Youth” ή “Only Women Bleed” ενώ, όπως είναι φυσικό για rock album, τα solos υπάρχουν και είναι πολλά. Η χαρακτηριστικότατη φωνή του Alice είναι και πάλι εδώ και ποικίλει ανάλογα με την περίσταση του εκάστοτε κομματιού. Επιβλητικός σε στιγμές σαν τα “Last Man On Earth” και “I‘ll Bite Your Head Off”, χαβαλετζής στα “Caffeine”, “Ghouls Gone Wild” και “I Gotta Get Out Of Here”, αλλά και ώριμος σε πιο χαλαρά “Something To Remember Me By” και “When Hell Comes Home”, είναι οι αποδείξεις ότι τα 63 του χρόνια είναι μόνο στα χαρτιά. Αυτό που κατεβάζει πάρα μα πάρα πολύ τη γενικά καλή εικόνα του album είναι το ανεκδιήγητο και αδικαιολόγητο ντουέτο με την γνωστή νεαρή popstar Kesha στο αηδιαστικό pop κομμάτι “What Baby Wants”. Για τη μικρή starlet είναι μεγάλη της τιμή. Για εμάς είναι το απόλυτο ξενέρωμα. Το τελευταίο instrumental “The Underture” είναι μία πολύ ενδιαφέρουσα μίξη μελωδιών από διάφορα μιούζικαλ του Broadway σε συνδυασμό με ήχους από τραγούδια και των δύο “Welcome To My Nightmare” κλείνοντας κατάλληλα έναν δίσκο τέτοιου βεληνεκούς. Το γράψιμο έλαβε τέλος. Η επιστροφή του Alice Cooper στο rock πεντάγραμμο είναι γεγονός. Αξιοπρεπέστατο sequel και μία από τις πιο ποιοτικές δουλειές του που έχουμε δει τα τελευταία χρόνια.
7/10
Χάρης Μπελαδάκης
