Σήμερα θα γυρίσουμε και πάλι το χρόνο πίσω και πιο συγκεκριμένα στο 1973, όταν σχηματίστηκε το αγγλικό συγκρότημα Ritual. Αν και ξεκίνησαν τις ζωντανές εμφανίσεις την ίδια χρονιά, χρειάστηκε να περάσουν δέκα ολόκληρα χρόνια προτού κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους, με τίτλο “Widow”, το οποίο μάλιστα ήταν και υπεύθυνο για μία παρεξήγηση. Επειδή στο εξώφυλλο ήταν γραμμένη μόνο η λέξη widow, χωρίς λογότυπο μπάντας, πολλοί νόμιζαν ότι η μπάντα λέγεται Widow. Παρόλη την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ, τα πράγματα δεν άλλαξαν δισκογραφικά και χρειάστηκε να περάσουν άλλα δέκα χρόνια προτού κυκλοφορήσουν τη δεύτερη δουλειά τους, το “Valley Of The Kings”, με το οποίο θα καταπιαστούμε σήμερα.
Μπορεί να είχαν περάσει πολλά χρόνια από τότε που το NWOBHM μεσουρανούσε, οι Ritual, όμως, συνέχισαν να παίζουν υπό αυτό το είδος, όπως άλλωστε είχαν κάνει και στο “Widow”. Και αυτό φυσικά σημαίνει πως η μουσική τους είναι ένα μείγμα παλιού metal (τέλη 70s/αρχές 80s) και hard rock και πότε η μουσική φέρνει προς το ένα είδος, πότε προς το άλλο, ενώ αρκετές φορές αναμιγνύονται με πολύ όμορφο και φυσικό τρόπο.
Δεν ξέρω αν το 1993 έβγαζε το ίδιο συναίσθημα αλλά ακούγοντας το δίσκο αυτό σήμερα, σε γεμίζει μια γλυκιά νοσταλγία και σου έρχονται μνήμες από τότε που πρωτοξεκίνησες να ακούς metal και να ανακαλύπτεις όλα εκείνα τα συγκροτήματα που τώρα πια θεωρούνται κλασικά αλλά και δημιουργοί ολόκληρων μουσικών σχολών. Και αυτή η νοσταλγία δημιουργείται χάρη στις σχεδόν μόνιμα μελωδικές κιθάρες που βγάζουν πολύ συναίσθημα και καμιά φορά μελαγχολία, στις πολύ ωραίες φωνητικές μελωδίες του Re Bethe (του οποίου η φωνή φτάνει πολλές φορές και σε πιο επικά επίπεδα) και στη μίξη παλιού metal και hard rock, που προανέφερα.
Τα τραγούδια κινούνται αποκλειστικά σε αργές και μεσαίες ταχύτητες, οι οποίες εναλλάσσονται συνεχώς κατά τη διάρκεια του δίσκου, αφού είτε ένα τραγούδι θα ξεκινήσει αργά ανεβάζοντας μετά ρυθμούς, είτε θα ξεκινήσει πιο δυναμικά για να υπάρξει στο τέλος ένα αργό κόψιμο που πολλές φορές διαρκεί και αρκετή ώρα. Και είναι σε αυτά τα αργά κοψίματα στο τέλος κάποιων τραγουδιών όπου τα πράγματα παίρνουν απρόσμενα μια πιο βαρετή τροπή. Και αυτό γιατί οι μελωδίες που κυριαρχούν εκεί είναι εντελώς αδιάφορες και δεν προσφέρουν απολύτως τίποτα στο τραγούδι. Και αυτό είναι πραγματικά περίεργο, καθώς στις αργές εισαγωγές κάποιων κομματιών ή σε διάφορα αργά κοψίματα στη μέση των συνθέσεων, αναδύονται από την κιθάρα πολύ ωραίες μελωδίες που πολλές φορές είναι και μελαγχολικές, αλλά και ταξιδιάρικες.
Και δυστυχώς σε τραγούδια όπως τα “Come To The Ritual” (το οποίο αποτελεί προσθήκη σε αυτή την επανέκδοση, αφού είχε κυκλοφορήσει αρχικά στο “Widow”) και “Never Look Back” αυτά τα αργά outros διαρκούν πάνω από ενάμισι λεπτό, ενώ στο ορχηστρικό “The Enchanted Princess” συναντάμε τις ίδιες αδιάφορες και κουραστικές μελωδίες αλλά αυτή τη φορά για σχεδόν τρία λεπτά. Επίσης, αδιάφορη μουσική συναντάμε και στο “Winds Of Fire”, που αποτελεί μία από τις αδύναμες στιγμές του δίσκου, το οποίο είναι μια μπαλάντα που διαρκεί πάνω από έξι λεπτά. Αν η διάρκεια ήταν κάπου στη μέση, ίσως η κατάσταση να σωζόταν, καθώς οι φωνητικές μελωδίες του Bethe είναι όμορφες και δυναμικές.
Αν έλειπαν αυτά τα αδιάφορα σημεία, τότε θα μιλούσαμε για έναν σαφώς ανώτερο δίσκο και αρκετά πιο συμπαγή, μιας στα υπόλοιπα μέρη έχει γίνει πολύ καλή δουλειά και ο ακροατής περνάει πραγματικά καλά, καθώς τα ωραία riffs και τα σόλο καταφέρνουν και να κερδίσουν την προσοχή του αλλά και να δημιουργήσουν ωραίους ρυθμούς στα κομμάτια, ειδικά σε εκείνα που ανήκουν στη hard rock πλευρά του δίσκου. Όπως και να ‘χει, το “Valley Of The Kings” είναι ένας δίσκος που θα κερδίσει τους λάτρεις του NWOBHM, ειδικά εκείνους που ψάχνουν λιγότερο γνωστά συγκροτήματα, που πολλές φορές κρύβουν διαμάντια στους δίσκους τους.
6,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
