Η σχέση μου μαζί τους όπως και η αγάπη που τους έχω κρατά από τα εφηβικά μου χρόνια. Πάντοτε τους λάτρευα και πάντοτε έβρισκα τον εαυτό μου να «χτυπιέται» στα hits που προσέφεραν και όχι μόνο. Χρόνια μετά υπήρξα τυχερός ώστε να μοιραστώ και το ίδιο συναυλιακό σανίδι. Επτά χρόνια μπορεί να φαίνεται πολύς καιρός μεταξύ δύο άλμπουμ, ακόμη και για ένα συγκρότημα βετεράνων όπως είναι οι Stratovarius, αλλά οι Φινλανδοί power metallers κυκλοφορούσαν άλμπουμ με απίστευτα εντυπωσιακούς ρυθμούς κατά την τριαντάχρονη πορεία τους και άλλο τόσο ασταμάτητα περιόδευαν. Έχουν περάσει επτά χρόνια από τότε που το “Eternal” βρέθηκε στα ράφια των δισκοπωλείων, πίσω στον Σεπτέμβρη του 2015. Δικαίως θεωρούνται ως μια εκ των δυο συγκροτημάτων-θεμελιωτών του ευρωπαϊκού power metal ήχου (σ.σ.: Προφανώς οι άλλοι είναι οι Helloween), έπρεπε δικαίως να κάνουν μια μακρά παύση και σαφώς επωφελήθηκαν από αυτό, καθώς το “Survive” είναι εύκολα το πιο δυνατό και πιο ξεδιάντροπα διασκεδαστικό άλμπουμ των Stratovarius μετά το “Infinite”, που για όσους δεν θυμούνται, εκείνο κυκλοφόρησε το Millenium (σ.σ.: 2000). Θεωρούσε πως δύσκολα θα μπορούσαν να ξεπεράσουν το προσωπικά αγαπημένο “Nemesis” από την δεύτερη περίοδο της μπάντας, αλλά με διέψευσαν ΠΑΝΗΓΥΡΙΚΑ!
Όλα ξεκινάνε με την πρώτη «σφαλιάρα» και το εναρκτήριο κομμάτι, το ομώνυμο του δίσκου, το “Survive”. Πόσα μα ΠΟΣΑ χρόνια είχαν να γράψουν ένα τέτοιο εξωφρενικό opening track, το οποίο πηγάζει από το παρελθόν της μπάντας, πίσω στις τελείως ένδοξες μέρες. Ακόμα και το φαινόμενο Timo Kotipelto ακούγεται χαλαρά τόσο άψογος όσο ποτέ, ερμηνεύει με πάθος που σε συνεπαίρνει! Στο “Demand” που ακολουθεί παθαίνεις εξίσου πλάκα, αφού είναι ένα ακόμα συναρπαστικό κομμάτι! Θα γίνω τολμηρός και θα πω πως αγγίζει την τελειότητα! Σε σημεία θα τολμήσω να πω πως υποβόσκουν κάποια melodic death στοιχεία. Τώρα βέβαια μπορείτε να με πείτε και αιρετικό μετά από αυτό. Επίσης σας είπα ότι τα solos των Matias Kupiainen & Jens Johansson σε κιθάρα και πλήκτρα είναι από τα καλύτερα που έχω ακούσει;
Στο “Broken” από την άλλη έρχεσαι και «ψαρώνεις» απίστευτα! Η μπάντα συνδυάζει το συμφωνικό metal, το progressive και σου δίνει μια σφαλιάρα ολκής με το απλό αλλά ξεσηκωτικό/καταστροφικό ρεφρέν του. Ίσως το όλο vibe του να σας φέρει εν τέλει στο μυαλό το vibe του “Nemesis”. Στον αντίποδα όμως και το – τέταρτο σε σειρά – “Firefly” το διάχυτο συναίσθημα της δεκαετίας του ’80 με τις κλασσικές AOR νόρμες μέσα σε αυτό και τις φανταστικές μελωδίες και τα εφέ με τα οποία «ντύνει» το κομμάτι ο Jens Johanssοn να προσδίδουν μια ιδιαίτερη αίσθηση στο κομμάτι. Στο “We Are Not Alone” τσίμπαγα τον εαυτό μου να δω αν είμαι καλά. Το κομμάτι είναι λες και βγήκε από μια χρονοκάψουλα, μέσα από το “Elements Pt. 1” (2003). Εξαιρετική σύνθεση και αυτή!
Με το που μπαίνει το “Frozen In Time” αντιλαμβάνομαι πως Stratovarius θα λέμε και θα κλαίμε! Το κομμάτι είναι για πολλά «μπάχαλα»! Έχει αυτό το χαρακτηριστικό γνώρισμα του συναισθήματος της χαρμολύπης που μας έχουν συνηθίσει οι Φινλανδοί σε αντίστοιχα κομμάτια. Matias Kupiainen και Timo Kotipelto «διδάσκουν» αμφότεροι σε αυτό το κομμάτι! Το “World On Fire” είναι από την άλλη άλλο ένα κλασσικό κομμάτι Stratovarius που αμφιβάλλω αν θα λείπει από το set list των ζωντανών εμφανίσεων. Φωνάζει από χιλιόμετρα πως εκεί είναι η θέση του, όπως και του “Glory Days”, το οποίο δίχως υπερβολή, μου έφερε συναισθήματα μέσα από το “Fourth Dimension”, αφού είναι λες και βγήκε από εκεί! Αυτά τα δυο πρέπει οπωσδήποτε να παίζονται στις συναυλίες τους!
Το “Breakaway” από την άλλη ξεκινάει με αυτή του την συμφωνική hard rock-ίζον εισαγωγή, μέχρι οι ακουστικές κιθάρες και οι πανέμορφες φωνητικές μελωδίες να αναλάβουν τα ηνία. Όταν δε μπαίνουν και τα υπόλοιπα όργανα, εξελίσσεται σε μια αρκετά ωραία σύνθεση, που πολλές μπάντες στον χώρο του hard rock/AOR θα την ήθελαν για δική τους. Στο “Before The Fall”, λίγο πριν το τέλος, έρχεται η έκπληξη με μια σύνθεση κλασσικής κοπής δεύτερης περιόδου των Stratovarius ενώ το “Voice Of Thunder” εκπληρώνει ορθά την κορυφαία, επική, αποστολή του, να κλείσει τον δίσκο. Το μεγαλύτερο σε διάρκεια κομμάτι του δίσκου, κάτι λίγο παραπάνω από τα έντεκα λεπτά, το οποίο σε σημεία φλερτάρει και με τα πιο progressive rock/metal τα οποία εμφανίζουν ανά περιόδους.
Πραγματικά ότι και να πω για τον δίσκο αυτό είναι λίγο. Μετά από μια τέτοια πορεία συνεχίζουν και κυκλοφορούν εξαιρετικές κυκλοφορίες. Το σημαντικότερο είναι ότι ο δίσκος «κύλησε νερό» και δεν βαρέθηκα επ’ ουδενί, κοινώς δεν βρήκα fillers. Λάτρεις του σχήματος και μη, φροντίστε να τον ακούσετε!
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
