Όπως είχα πει πριν λίγο καιρό σε αντίστοιχη κριτική εγχώριας μπάντας για την δουλειά της, είναι πολύ ωραίο να ακούς πράγματα που είναι ισάξια πολλές φορές με αυτά που κυκλοφορούν στο εξωτερικό και τους αξίζει μια θέση ανάμεσα στην αναγνώριση που δέχονται. Ο κιθαρίστας Chris Mike από την Αθήνα κυκλοφορεί τον νέο του δίσκο με όνομα “Socialholic” και ανεβαίνει για μένα κατακόρυφα την σκάλα των καλύτερων κυκλοφοριών στη χώρα μας για φέτος.
Πάρτε ένα μπλέντερ, βάλτε μέσα progressive metal, ambient μελωδίες, μια πρέσα jazz, λίγο disco συναίσθημα μαζί με περίτεχνο, ώριμο και καλοδουλεμένο παίξιμο στην κιθάρα με επιρροές από John Petrucci, Steve Vai και Guthrie Govan και έχετε αυτό που θα σας περιγράψω στη συνέχεια. Ολόκληρη την διεργασία της παραγωγής επιμελήθηκε ο ίδιος ο Chris και μπορώ να πω ότι από την αρχή κιόλας φαίνεται να λάμπει το επίπεδο της επαγγελματικότητας.
Η δυναμική εισαγωγή του πρώτου κομματιού του δίσκου “Headbang” με έκανε να ταυτίσω κατευθείαν το παίξιμο και την ατμόσφαιρα με σχεδόν κάθε progressive metal μπάντα της σκηνής σήμερα. Υπέροχα solos, αρμονίες και μελωδίες. Jazz και lounge χαρακτήρας πιάνου μαζί με χτύπημα των δαχτύλων στην αρχή του “Limerence”, και για άλλη μια φορά κιθαριστικά solos για την υπόλοιπη διάρκεια του κομματιού που απογειώνουν την όλη σύνθεση.
Στο “Wildfire”, ο Chris ενώνει τις δυνάμεις του με τον παγκοσμίου φήμης πληκτρά Derek Sherinian (Sons Of Apollo, ex-Dream Theater, Alice Cooper) για να μας παραδώσουν μια μοναδικά όμορφη συνεργασία που γεννάει ένα συγκλονιστικό αποτέλεσμα. Ένας ορχηστρικός δίσκος όπως αυτός καλή ώρα πίστευα ότι δεν μπορεί ιδιαίτερα εύκολα να παρακινήσει το κοινό σε μελλοντικές ζωντανές εμφανίσεις του καλλιτέχνη να χορέψει, αλλά κομμάτια όπως το “Velour” πραγματικά με διαψεύδουν.
Ζωηρή και χαρούμενη μελωδία που απλά με άφησε με ένα χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο, κι ας μην έφτανε μόνο αυτό, έχει και solo σαξόφωνο. Με διαφορά το αγαπημένο του δίσκου. Πιο χαλαρό και αργό γεμάτο μελωδίες στη συνέχεια το “Rue Flower”. Το ομότιτλο κομμάτι του δίσκου βαίνει στα ίδια συνθετικά μονοπάτια με τα πρώτα τραγούδια ενώ το τελευταίο “Detox” ακολουθεί την απαλή ροή του “Rue Flower”.
Έμεινα πραγματικά συγκλονισμένος με τη δουλειά του Chris κι ας μην είμαι απαραίτητα μεγάλος οπαδός του ορχηστρικού prog metal αλλά δεδομένου του ότι δεν βαρέθηκα λεπτό και παρατηρούσα τα πάντα που γινόντουσαν στα τραγούδια σημαίνει πολλά. Χίλια μπράβο.
8,5/10
Γιάννης Σεβίλογλου
giannisseviloglou@gmail.com
