Άλλη μια ενδιαφέρουσα περίπτωση black metal (και μάλιστα post) μπάντας, άλλη μια φορά από την Γαλλία, άλλη μια φορά από την Les Acteurs De L’Ombre Productions. Γενικότερα στη μέχρι τώρα πορεία μου στις κριτικές δίσκων, έχω μάθει, όταν βλέπω το όνομα αυτής της δισκογραφικής, να περιμένω αν όχι έναν εξαιρετικό δίσκο, τουλάχιστον κάτι ιδιαίτερα αξιόλογο. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, βρίσκομαι ξανά στην πρώτη κατηγορία.
Πίσω στους In Cauda Venenum τώρα, οι οποίοι δημιουργήθηκαν πριν μια δεκαετία στη Lyon της Γαλλίας. Το “G.O.H.E.” είναι ο δεύτερος ολοκληρωμένος δίσκος του συγκροτήματος, το οποίο φαίνεται να διατηρεί ένα σταθερό ρυθμό κυκλοφοριών ανά πέντε χρόνια.
Στιχουργικά, πραγματεύεται την αναζήτηση της αλήθειας από τον Αμερικανό συγγραφέα μυστηρίου James Ellroy σχετικά με τη δολοφονία της μητέρας του όταν αυτός ήταν μόλις δέκα ετών. Τέλος, θα ήθελα να κάνω ιδιαίτερη μνεία στο εξώφυλλο, το οποίο ήταν το πρώτο που έκανε εντύπωση όταν καταπιάστηκα με τον συγκεκριμένο δίσκο. Έπειτα έμαθα ότι πρόκειται περί έργου του Jeff Grimal, οπότε μου λύθηκε η απορία του γιατί είναι εξωφυλλάρα.
Άλλη μια ιδιαιτερότητα του “G.O.H.E.” είναι ότι, παρόλο που διαρκεί σαράντα τέσσερα λεπτά, αποτελείται από μόνο δύο κομμάτια ίσης περίπου διάρκειας. Αυτά ονομάζονται “Malédiction” και “Délivrance”, τίτλοι οι οποίοι καταφέρνουν μέσα σε δύο λέξεις να συνοψίσουν την όλη ιστορία.
Σαν ήχος, θα μπορούσα να πω ότι αυτό που χαρακτηρίζει τον δίσκο είναι η αντίθεση. Η αντίθεση μεταξύ του βαθιά μελαγχολικού και συντριπτικού χαρακτήρα του, ο οποίος συμπληρώνεται με πανέμορφες συμφωνικές πινελιές από τσέλο και αναδεικνύεται από τις πονεμένες κραυγές που παίρνουν το ρόλο των φωνητικών, με την τσαμπουκαλεμένη και επιθετική διάθεση των υπόλοιπων οργάνων, με πρώτες και κύριες τις κιθάρες.
Ευαίσθητη ατμοσφαιρικότητα και μια παγωμένη απειλή, αυτά είναι με λίγα λόγια τα στοιχεία που συγκρατούν τον δίσκο, δημιουργώντας ένα αιχμαλωτιστικό και πλούσιο ηχητικό περιβάλλον, το οποίο σε καλεί να βυθιστείς αλλά και να κοπανηθείς την επόμενη στιγμή. Εκφραστικό, σκοτεινό και αρκετά πολυεπίπεδο, δίχως να γίνεται υποκριτικό, φλύαρο ή πομπώδες. Πλησιάζει πάρα πολύ κοντά στο τι ψάχνω προσωπικά στην μουσική και όποιος απολαμβάνει επίσης δεκαπέντε συναισθήματα να λυσσομανούν την ίδια στιγμή, πιστεύω πως θα το απολαύσει.
8,5/10
Τζούλια Τσαγκάρη
jtsagari@yahoo.com
