Όσοι έχετε ακούσει το γερμανικό κουαρτέτο, θα γνωρίζετε ότι ποτέ δεν έκρυψαν την αγάπη τους για τους Dissection. Οι Thulcandra από ένα σημείο και μετά, μπορούν να χαρακτηριστούν σαν “Dissection έκδοση 2.0″, όπως κάνουμε και στα προγράμματα υπολογιστών. Πίστευα ότι με την τρίτη τους δισκογραφική δουλειά “Ascention Lost”, οι Γερμανοί Thulcandra θα έκαναν ένα βήμα παραπέρα στη μουσική τους αλλά τελικά προτίμησαν να συνεχίσουν στα ίδια μονοπάτια που είχαν περπατήσει με τους δύο προηγούμενους δίσκους.
Αυτό φαίνεται και από το εξώφυλλο, που είναι σαν σαν βγήκε από τα artworks των πρώτων δίσκων των Dissection. Ο δίσκος δεν είναι απαραίτητα κακός, απλά δεν είναι τίποτε το πρωτότυπο ή το συγκλονιστικό. Μπορώ να πω ότι τον άκουσα αρκετές φορές με ευκολία αλλά πάντα κατέληγα στο ίδιο αποτέλεσμα. Κάπου με κούραζε και ουσιαστικά δεν έμεινε κάτι στο κεφάλι μου ένα τραγούδι, ένα riff ή μια μελωδία που θα με βασάνιζε έστω για κάποιες ώρες. Ποιος ο λόγος να παίζεις μελωδικό black/death metal χωρίς να αποτυπώνεις τις μελωδίες σου στο μυαλό του ακροατή εν τέλει;
Στο δίσκο υπάρχουν τα μελωδικά τραγούδια, όπως το επτάλεπτο “The First Rebellion”, το “Deliverance In Sin And Death” με τα αρκετά ξεσπάσματά τους, υπάρχουν τα κλασσικά blast beat τραγούδια όπως το “Exalted Resistance” με τα δαιμονισμένα riffs του, υπάρχουν και τα πιο death/groove-άτα τραγούδια όπως τα “The Second Fall”, το “Sorrow Of The One” και το “Throne Οf Will” που παραπέμπουν περισσότερο σε μελωδική death metal μπάντα παρά σε black metal.
Το πολύ έξυπνο που έκαναν οι Thulcandra αυτή τη φορά, είναι τα σπασίματα των τραγουδιών με κάποια ακουστικά σημεία, τα οποία προσθέτουν σε όλη την ατμόσφαιρα. Υπάρχει επίσης και εκτεταμένη χρήση πλήκτρων, τα οποία έχουν χρησιμοποιηθεί έξυπνα και χωρίς να παίρνουν το πάνω χέρι, βοηθώντας στο όλο χτίσιμο της ατμόσφαιρας. Αυτό που με ξένισε κάπως ήταν τα solos της κιθάρας, τα οποία είναι μάλλον πολύ πιο μελωδικά από ότι θα έπρεπε, αφού μπορούν να παραπέμψουν ακόμη και σε post-rock ήχους.
Οι Γερμανοί ποτέ δεν αρνήθηκαν το γεγονός ότι έχουν επηρεαστεί βαριά από τους Dissection, ενώ ο δίσκος παραπέμπει και σε Dark Fortress αλλά και σε Sacramentum. Μια καλή παραγωγή, ψυχρή, προσπαθώντας να εμπλουτίσει το concept του δίσκου που βασίστηκε στο κλασικό βιβλίο του John Milton, Paradise Lost, και έχει να κάνει με την πτώση και την άνοδο ενός αρχάγγελου.
Από εκεί και πέρα, ούτε ζέστη, ούτε κρύο. Ένας απλά μη πρωτότυπος, ασφαλής για την μπάντα, χωρίς πειραματισμούς δίσκος, ο οποίος θα αγαπηθεί μάλλον από τους φίλους των Dissection. Αν είστε από τους ανθρώπους όμως που η πρωτοτυπία παίζει στα στάνταρ σας, καλύτερα να μην πλησιάσετε το “Ascension Lost”.
6/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
