Μετά από τόσο θάψιμο που έχω ρίξει σε δίσκους τελευταία, πρέπει τώρα εγώ να αποδείξω ότι δεν είμαι ελέφαντας και ότι ένα συγκρότημα που το πιθανότερο να μην έχετε ξανακούσει το όνομά του μέχρι τώρα και προέρχεται από την Κέρκυρα, κυκλοφόρησε υποψήφιο δίσκο της χρονιάς. Πρέπει όμως κάποια στιγμή να αποδεχτούμε ότι το επίπεδο έχει ανέβει παντού και δεν παράγουμε αποκλειστικά heavy, epic, power, stoner και black όπως κάνουμε παραδοσιακά. Το επίπεδο έχει ανέβει τόσο που πλέον δεν έχουμε την αμπαλοσύνη του παρελθόντος και η σύγκριση των δίσκων πλέον γίνεται κυρίως συγκρίνοντας τις συνθέσεις, καθώς το παικτικό επίπεδο παγκοσμίως έχει ανέβει τόσο πολύ, που σήμερα οι Venom για παράδειγμα θα έπιαναν πάρα πολύ πιο δύσκολα σε σχέση με τα 80s.
Ένας καλός τρόπος πάντως για να πειστείτε, είναι προφανώς να ακούσετε το δίσκο. Να τον ακούσετε όμως, που σημαίνει να του αφοσιωθείτε και να του δοθείτε, όχι όπως κάνουν οι περισσότεροι άνθρωποι σήμερα, που ακούνε βιαστικά ένα κομμάτι ή ένα μέρος του κομματιού και στα πρώτα δευτερόλεπτα έχουν ήδη αποφασίσει αν τους κάνει ή όχι. Αν ακούτε μουσική έτσι, τότε δεν υπάρχει περίπτωση να νιώσετε τη μαγεία του δίσκου και θα πείτε ότι σας λέω αηδίες. Όχι όμως, αυτός ο δίσκος έχει ψωμί και βάθος και βιώνεται, δεν ακούγεται. Απλώς, είναι απλησίαστος για όσους καταναλώνουν μουσική και δεν τη βιώνουν όπως πρέπει (και προφανώς και σε όσους δε γουστάρουν το είδος που παίζει το συγκρότημα).
Ένας άλλος τρόπος για να πειστείτε είναι να τσεκάρετε τις συμμετοχές στο δίσκο. Πόσα άλλα συγκροτήματα στην Ελλάδα μπορούν να περηφανεύονται ότι εξασφάλισαν τη συμμετοχή μιας αιθέριας φωνής όπως αυτής της Heike Langhans των Draconian; Πιστεύετε πως μια τόσο φτασμένη καλλιτέχνης θα δάνειζε τη φωνή της σε κάτι μέτριο δεξιά κι αριστερά; Και δε μιλάμε για απλή συμμετοχή λίγων δευτερολέπτων αλλά για εκτεταμένη βοήθεια, κάτι που όμως πιθανόν αποδειχτεί ανασταλτικός παράγοντας για τις συναυλίες. Το συγκρότημα δεν έμεινε εκεί, ωστόσο, αλλά έπεισε και τον Egan O’ Rourke των Daylight Dies να συμμετάσχει στο δίσκο.
Όπως και να ‘χει, ο ήχος του συγκροτήματος κινείται στο progressive/doom, στο οποίο έχουν παρεισφρήσει και μπόλικα post στοιχεία, με τις συνθέσεις να δίνουν έμφαση στις μελωδίες, κάτι που αποδείχτηκε πολύ σημαντικό, καθώς ο δίσκος περιλαμβάνει τέσσερις συνθέσεις που ξεπερνούν το δεκάλεπτο αλλά είναι δομημένες τόσο τέλεια που κρατάνε το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο. Κάθε σύνθεση έχει διαφορετικό στόχο και δομή αλλά όλες έχουν τον ίδιο χαρακτήρα. Ο ήχος φαίνεται ελαφρύς ηχητικά, όμως είναι πολύ βαρύς όσον αφορά τα συναισθήματα που κουβαλάει. Κάθε μέλος του συγκροτήματος συνεισφέρει σε κάθε δευτερόλεπτο των συνθέσεων όπως πρέπει και καθένας πρωταγωνιστεί εκεί που χρειάζεται. Κάτι τέτοιες λεπτομέρειες συνθετικά μετατρέπουν έναν καλό δίσκο σε βίωμα.
Και αυτή η αρτιότητα είναι ακόμα πιο εντυπωσιακή από τη στιγμή που τα μέλη του συγκροτήματος έχουν σχετικά μικρή εμπειρία και κυρίως σε τοπικό επίπεδο, με εξαίρεση τον Βαγγέλη Κακαρούγκα στα πλήκτρα, ο οποίος είναι ο τραγουδιστής των υπέροχων Sedate Illusion (οι παραδοσιακοί progsters τσεκάρετέ τους) οι οποίοι βρίσκονται πολλά χρόνια στο κουρμπέτι, ενώ παράλληλα έχει υπάρξει μέλος των Kinetic και Equal Vector. Επίσης ο δίσκος ηχογραφήθηκε κι αυτός στην Κέρκυρα, στα Tube Studios τα οποία πλέον δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτα από studios του εξωτερικού όσον αφορά τη δουλειά που κάνουν (εξαιρούνται τα τύμπανα τα οποία ηχογραφήθηκαν στα Τρίκαλα, στην έδρα του drummer Κώστα Μυλωνά, ενώ η μίξη και το mastering έγιναν στη Σουηδία, στα Fascination Street Studios).
Από κάτι τέτοια φαίνεται ότι ο πήχης και το επίπεδο έχει ανέβει πολύ ψηλά παντού, οπότε ήταν αναμενόμενο κάποια στιγμή να αρχίσουμε να βγάζουμε υπέροχες δουλειές και από μέρη που δε μας πήγαινε το μυαλό. Το πρόβλημα όμως που οδηγεί σε δυσπιστία αφενός είναι οι τρελοί ρυθμοί της ζωής μας και αφετέρου η fast-food νοοτροπία που έχουμε αναπτύξει. Σε συνδυασμό με τη μεγάλη άνοδο επιπέδου και ποσότητας σε μουσικό επίπεδο παγκοσμίως, όλο αυτό οδηγεί σε όλο και πιο δύσκολη αναγνώριση συγκροτημάτων και δουλειών που πραγματικά το αξίζουν. Εάν με νιώθετε, εμβαθύνετε στο δίσκο και δε θα χάσετε.
8,5/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
