[Option A]
Οι Νορβηγοί [Bergen (στις αρχές), Bo (έπειτα), Brittany, France (αργότερα) = κοινώς “από κανάρα σε κανάρα, θα πετάω…!”] Burzum είναι ένα πολυσυζητημένο σχήμα που σχηματίστηκε το 1991 και πλέον καθοδηγείται μόνο από τον κύριο Varg Vikernes (φωνητικά, στίχοι, κιθάρες, μπάσο, τύμπανα, πλήκτρα). Όλοι θα έχετε ακούσει την ποικιλομορφία στην ιδιαίτερη αυτή μουσική της διασταύρωσης Black Metal με Ambient (ή το αντίθετο) κι άλλοι τόσοι θα έχετε ταυτιστεί / ταξιδέψει με τους περί μύθων, λαογραφίας, Ονταλισμού, σκότους και φιλοσοφίας, στίχους. Η παραγωγικότητα λοιπόν, στο στρατόπεδο των Burzum, έχει χτυπήσει κόκκινο κι αυτό γιατί ένα μόλις χρόνο μετά την κυκλοφορία του full length “Umskiptar” (2012), ετοίμασαν νέα ολοκληρωμένη δουλειά, η οποία κυκλοφόρησε από την Byelobog Productions. Ο δίσκος είναι στα ράφια των καταστημάτων από τα τέλη Μαΐου και περιέχει έντεκα ambient κομμάτια. Μόλις ανοίξετε το super εξώφυλλο του δίσκου (λίγο τετριμμένο, αλλά καλό!), ετοιμαστείτε για χαλάρωση στα επόμενα εξήντα λεπτά, χαμηλώνοντας τα φώτα κι αράζοντας ανάσκελα, κατά προτίμηση… Όταν ο Varg Vikernes είχε μπει στη στενή και για όσο χρόνο έμεινε εκεί, έγραψε κάποια από τα μεγαλύτερα έπη της καριέρας του και στον χώρο που έφτασε ψηλότερα, το είδος του Ambient… Όλα αυτά, με τη βοήθεια ενός synthesizer! Αυτή είναι και η βοήθεια που έχει και σε αυτόν τον δίσκο, απλά τα κομμάτια δεν είναι έπη, αλλά οικτρές απογοητεύσεις! Δεν ξέρω αν έχασα επαφή με την ιδεολογία της μπάντας, αν έχασα το γούστο μου, ή αν οι Burzum το έχασαν τελείως… To μόνο που διαφέρει το κάθε κομμάτι με το επόμενο είναι το ότι σε καθένα από αυτά πατιούνται διαφορετικά πλήκτρα στο synthesizer… Τρία – τέσσερα όμως… κι επαναλαμβανόμενα! Μηδέν έμπνευση και πραγματική μιζέρια, από το αποτέλεσμα της μουσικότητας του δίσκου. Ναι, όλοι είχαμε τη σχετική αγωνία, αλλά έκλειναν τα μάτια μου σε όλη τη διάρκεια της ακρόασης και προσωπικά απογοητεύτηκα παταγωδώς και στεναχωρήθηκα, κατά μια έννοια…!
3/10
Άγγελος “Kilmistered”
[Option B]
Έφτασε πάλι αυτή η στιγμή του χρόνου που έρχομαι και πάλι αντιμέτωπος με μία από τις δουλειές του πολυάσχολου Varg Vikernes. Κάτι τέτοιες στιγμές απολαμβάνω πραγματικά αυτό που κάνω, να γράφω για κάτι που με ενδιαφέρει πραγματικά και εκ καρδίας. Με τον τίτλο να μεταφράζεται σε “ανατολικά από τον ήλιο, δυτικά από το φεγγάρι” επιβεβαιώνει κάθε φήμη που τον ήθελε να κυκλοφορεί τον τρίτο εξολοκλήρου ambient δίσκο του, κλείνοντας με αυτόν τον τρόπο μία τριλογία και μία εποχή που έδωσε πολλές μουσικές συγκινήσεις για τους οπαδούς. Ως μεγάλος ακόλουθος της μουσικής του περίμενα ότι όπως και να ακούγεται ο δίσκος εγώ θα βρω τα θετικά του σημεία και θα παραβλέψω ή θα εξευγενίσω οτιδήποτε δεν μου ακουγόταν “σωστό”. Αυτό όμως για καλή ή κακή μου τύχη δεν έγινε, μιας και από την πρώτη στιγμή αυτός ο δίσκος δεν μου έβγαλε αυτό που περίμενα. Έπειτα από δεκατέσσερα χρόνια ήμουν προετοιμασμένος να ακούσω κάτι διαφορετικό, κάτι ανάλογο με την πορεία που έχει επιλέξει στο “black metal” στοιχείο του. Αντιθέτως ακούω έναν δίσκο που φαίνεται δημιουργημένος την ίδια εποχή με τα υπέροχα “Dauði Baldrs”, “Hliðskjálf”, κάνοντας με αρχικά πολύ χαρούμενο που μετά από τόσο καιρό δεν έχει αλλάξει το γούστο του και οι επιρροές του. Αλλά όλη αυτή η χαρά έσβησε καθώς περνούσαν τα κομμάτια, ακολουθώντας την φθίνουσα πορεία του “Sol Αustan, Mani Ωestan”. Υιοθετώντας το παλιό πρότυπο, βλέπουμε την ίδια βάση, με τα κομμάτια να κυμαίνονται μεταξύ τριών και επτά λεπτών, μονότονοι και μινιμαλιστικοί ήχοι από τα ίδια μουσικά προγράμματα, την ίδια αίσθηση του μεσαιωνικού μυστικισμού που αγαπήσαμε, αλλά με μοναδικό και μεγάλο μειονέκτημα την έλλειψη καλών ιδεών. Ο λόγος που αγαπήσαμε τα δύο παρόμοια άλμπουμ πέρα από την ατμόσφαιρα και την ιδέα ότι ακόμα και πίσω από τα σίδερα μπορεί να συνεχίσει την μουσική του πορεία, ήταν επειδή οι ιδέες και οι συνθέσεις το άξιζαν. Κάθε κομμάτι είχε λίγο πολύ μία δόση μαγείας, κάτι που σε ταξίδευε. Εδώ όμως πέρα από την ατμόσφαιρα δεν παίρνουμε κάτι άλλο. Λέγοντας όλα αυτά δεν θέλω να αποτρέψω κανέναν από το να ακούσει αυτόν τον δίσκο, μιας και άτομα που αγαπούν την μουσική του όπως εγώ μπορεί να βρουν λόγους να τους αρέσει. Στην τελική δεν έχει κάτι να αποδείξει πλέον σε κανέναν, ούτε έχω την παραμικρή υποψία πως θα έκανε “αρπαχτή” για λεφτά. Κάτι που διάβασα και συμφωνώ με αυτό, ήταν η πρόταση να κάνει ένα μικρό διάλειμμα από το συνεχές γράψιμο και να γεμίσει τις μπαταρίες του, ώστε να απολαύσουμε και πάλι παρόμοιες δουλειές με αυτές του παρελθόντος που μας άλλαξαν την ιδέα για το τι θα πει μουσική.
5/10
Αλέξανδρος Κωνσταντουράκης
