Σίγουρα η σχεδόν δεκαετής ύπαρξη και η διετής στουντιακή δουλειά των Αθηναίων Hideaway καταγράφτηκε στο ομώνυμο ντεμπούτο album τους. Ο ήχος είναι πεντακάθαρος, απόλυτα ισορροπημένος και δε βρίσκω κανένα ψεγάδι. Ευχάριστες και ρυθμικές μελωδίες από τις κιθάρες με solos χωρίς υπερβολές, αλλά και πολύ τεχνικά. Κατά κύριο λόγο, τα κομμάτια χαρακτηρίζονται από μελωδικά hard rock στοιχεία, αλλά και soft, λόγω των πλήκτρων. Τα φωνητικά είναι πολύ καλλιεργημένα και απογειώνουν τις συνθέσεις της μπάντας, η οποία δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από δημοφιλή hard rock σχήματα των 80s.
Τα τραγούδια έχουν διαφοροποιήσεις στις δυναμικές και στην ταχύτητα και θα κυλίσουν πολύ όμορφα σε συνδυασμό με τις αναμνήσεις σας που θα ξυπνούν από τον καιρό της νεανικότητας. Το “Calling You” είναι η μπαλάντα που είχα να ακούσω από τα παλιά και υπάρχουν και άλλες όπως το “Lonely Nights” που είναι δυναμική rock μπαλάντα και το “Road To Nowhere”, που δίνει μια κινητικότητα και ίσως να μην είναι τόσο μπαλάντα. Θα μπορούσα να πω όμως σίγουρα ότι βγάζει έναν παραπάνω ερωτισμό. Στο τελευταίο τραγούδι “Far Away” άκουσα συστηματικό διπέταλο στη βασική δομή, δίνοντας μια πιο heavy metal πινελιά στον ήχο της μπάντας, μαζί με το επεισοδιακό ξεκίνημα του album με το “Another Day”. Σαν να λέμε όπως ήρθαμε, έτσι θα φύγουμε.
Το album είναι αξιόλογο από την αρχή μέχρι το τέλος και πρέπει να το ακούσετε. Οι Hideaway είναι η απόδειξη ότι το αυθεντικό old-school hard rock, είναι ακόμα εδώ μαζί μας στην Ελλάδα συνθετικά και όχι μόνο σε διασκευές. Θα ήθελα κάποια τραγούδια να διατηρούσαν την έκρηξη τους και να μη χαλάρωναν στο couple, με χαρακτηριστικό παράδειγμα το “Masquerade”, το οποίο θεωρώ ότι είναι και το μεγάλο hit του album. Επίσης, στο “Promises”, η μετάβαση στο refrain, θα μπορούσε να είναι πιο δυναμική. Εύχομαι καλές ακροάσεις και γλυκιά νοσταλγία.
8/10
Νίκος Καρβουνόπουλος
