Πολύ καλό Progressive Melodic Death Metal από Σουηδία που συνδυάζει πολύ όμορφα τη μαγεία των Opeth και τη μελαγχολία των Swallow the Sun (αγγίζοντας σε μερικά σημεία το κλασσικό Doom Death) αλλά και τέλος διατηρώντας και αρκετά στοιχεία από κλασσικό Σκανδιναβικό Death Metal μαζί με λίγες πλέον αλλά καίριες Gothic πινελιές. Το συνολικό αποτέλεσμα εντυπώθηκε στο μυαλό μου λες και άκουγα τους While Heaven Wept να παίζουν Doom – Death. Αυτός ο δίσκος είναι ίσως ο πιο μελωδικός της μπάντας αλλά και αυτός με τις πιο ωραίες δομές και αναπτύξεις κομματιών. Επίσης πολύ υψηλού επιπέδου είναι και οι κιθάρες οι οποίες αναπηδούν συνέχεια ανάμεσα σε Progressive riffάρες, αρκετά pick leads και ένα τσούρμο από θέματα ακουστικής. Μοναδικά και πεντακάθαρα και τα σολίδια της μπάντας όπου φαίνεται να τα έχουν ψάξει νότα προς νότα. Τα ντραμς είναι και αυτά επικών διαστάσεων! Τεχνικός και παράλληλα σεβόμενος την ανάπτυξη και τη δυναμική του κομματιού, ο ντράμερ πραγματικά υπάρχουν σημεία που σηκώνει μόνος του το κομμάτι. Σε γενικές γραμμές ο δίσκος είναι το λιγότερο μαγευτικός και πιστεύω ότι για όσους απογοητεύτηκαν και (κακώς) έκραζαν το τελευταίο Opeth, αυτό το δισκάκι αποτελεί μια καλή πηγή συμπόνιας. Από την άλλη δεν ξέρω αν μιλάμε για τους νέους Opeth καθώς η μπάντα θα έλεγα ότι αποτελεί μια πιο μελαγχολική και γενικά συναισθηματική και αρκετά λιγότερο τεχνική και εντυπωσιακή εκδοχή τους. Όλα ΣΧΕΔΟΝ τα κομμάτια είναι ένα και ένα, από θέμα επιπέδου. Ήδη από το, σχεδόν δεκάλεπτο εναρκτήριο κομμάτι του δίσκου, Colossus καταλαβαίνεις τις προθέσεις της μπάντας καθώς πολύ εύστοχα καταλαβαίνεις τι πρόκειται να επακολουθήσει. Επίσης πολύ μου άρεσαν τα πιο άμεσα “Convergence” και “A Vow to Conquer The Ocean”. Πολύ καλό και το πιο ήρεμο “Celestial Tear”. Όμορφο και το τελείως Gothenburg, “Isle of Solace”. Το κακό είναι ότι τα δυο τελευταία δεν ανταποκρίνονται στο μεγαλείο του υπόλοιπο δίσκου χωρίς να είναι όμως άσχημα. Παρά όμως αυτό το μικρό παραστράτημα στα τελευταία δέκα λεπτά, αυτή η δουλεία προτείνεται ανεπιφύλακτα σε λάτρεις του Melodic Death, του Doom Death και φυσικά στους νοσταλγούς των mid era Opeth.
8/10
Γιώργος “Kelenmar” Βασιλειάδης
