Οι Fearancy μας έρχονται από την Αυστρία και συγκεκριμένα από την πόλη της Styria, όπου σχηματίστηκαν το 2014 από τους Dorni, Phil, Ronny και Ernst. Η μουσική τους περιείχε στοιχεία thrash, melodic death, groove και industrial και με αυτά τα χαρακτηριστικά κυκλοφόρησαν τον πρώτο τους δίσκο “Paranoia”, το 2016. Μετά την κυκλοφορία του πρώτου άλμπουμ οι Αυστριακοί άρχισαν να κάνουν περιοδείες, τόσο εγχώριες όσο και στο εξωτερικό, ώστε να αποκτούν φήμη. Το 2019 οι Ronny και Ernst αποχώρησαν από την μπάντα, για να αντικατασταθούν από τους Max και Benji, οι οποίοι παίζουν και στους συντοπίτες Nemesis My Enemy.
Φέτος οι Fearancy μας παρουσιάζουν το δεύτερο δίσκο τους, ονόματι “Dæmonium”, ο οποίος, σύμφωνα με το Δελτίο Τύπου, είναι πιο βαρύς από τον πρώτο, ενώ η μουσική έχει πάρει πιο σαφή κατεύθυνση προς το μελωδικό death. Ακούγοντας τον δίσκο καταλαβαίνεις όντως ότι είναι βαρύς και ότι οι Αυστριακοί έχουν δώσει αρκετή προσοχή ώστε να βγει αυτό το αποτέλεσμα. Καθ’ όλη τη διάρκεια του δίσκου η ένταση και η δύναμη παραμένουν σε υψηλά επίπεδα, ανεξάρτητα από το ρυθμό που ακολουθεί η μουσική. Εννοείται πως αυτό είναι πιο εμφανές στα γρήγορα σημεία του άλμπουμ, με τα καταιγιστικά τύμπανα και τα blast beats και τις βαριές κιθάρες, τόσο που την ώρα που χτυπιέσαι σκέφτεσαι πόσο χαμό θα προκαλούν τέτοια ξεσπάσματα σε συναυλίες, με αναπόφευκτο σχηματισμό pits.
Όμως, η ένταση και η βαρύτητα δεν χάνεται καθόλου, ούτε στα πιο αργά σημεία ούτε και στις μεσαίες ταχύτητες και όλη η δύναμη που αναδύεται και από τα όργανα και από τα φωνητικά, παραμένει αναλλοίωτη. Οι μόνες στιγμές που η μουσική γίνεται λιγότερο βαριά, είναι κυρίως στα ρεφραίν όπου και τα τύμπανα γίνονται λιγότερο επιθετικά, αλλά και οι κιθάρες και τα φωνητικά αναλαμβάνουν έναν περισσότερο μελωδικό ρόλο. Πάντως, παρόλο το γεγονός ότι ο δίσκος ακολουθεί πιο melodic death μονοπάτια, σε πολλά τραγούδια ακούγονται στοιχεία που ήταν παρόντα στον πρώτο δίσκο, όπως είναι το thrash και το groove. Επιπρόσθετα, κάτι βέβαια που συναντάται σε δίσκους melodic death, σε πολλά σημεία κάνουν το πέρασμά τους και αρκετές power metal μελωδίες, που συναντώνται ακόμα και στα φωνητικά, τα οποία μάλιστα αποκτούν, πέρα από power, και μια πιο επική χροιά.
Κι ενώ όλα τα παραπάνω χαρακτηριστικά θα μπορούσαν να ήταν στοιχεία ενός πραγματικά ενδιαφέροντα δίσκου, δυστυχώς το “Dæmonium” δεν προσφέρει κάτι που δεν έχει ξανακουστεί, ενώ ταυτόχρονα δεν υπάρχουν και τεράστιες αλλαγές ανάμεσα στο ύφος των συνθέσεων, κάτι που φαίνεται ολοένα και περισσότερο όσο το ένα τραγούδι διαδέχεται το άλλο. Ναι είναι αλήθεια πως ο δίσκος είναι και φοβερά δυνατός και έχει ωραίες ιδέες και υπάρχει δεξιοτεχνία από τα μέλη του συγκροτήματος και έχει ωραία παραγωγή. Όμως στην εποχή μας αυτό δεν είναι πάντα αρκετό, ειδικά όταν έχουν ήδη κυκλοφορήσει αμέτρητες παρόμοιες δουλειές. Αν δεν έχεις αυτό το οποίο θα σε κάνει να ξεχωρίσεις, δυστυχώς είναι μεγάλη η πιθανότητα του να ξεχαστείς γρήγορα. Όπως και να ‘χει, οι οπαδοί του είδους μπορούν ελεύθερα να ρίξουν μια αυτιά και να κρίνουν αν το να περάσουν απλά καλά είναι αρκετό.
5,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
