Οι Γερμανοί Ansct (πρώην Angst) είναι το μουσικό παιδί του πολυτάλαντου Tom Schmidt, ο οποίος εκτός από μουσικός και τραγουδιστής, έχει διατελέσει επίσης καλλιτέχνης εξωφύλλων δίσκων, κάτι που φαίνεται από την εντυπωσιακή δουλειά που έχει γίνει σε αυτή την περίπτωση. Το “Summits Of Despondency” είναι η τέταρτη δισκογραφική δουλειά του Βερολινέζου και αποτελεί διάδοχο του περυσινού EP “Abolitionist”. Το σχήμα μετράει μόλις εννέα χρόνια ζωής, αλλά δισκογραφεί τακτικά και έχει να παρουσιάσει ένα πλήθος κυκλοφοριών.
Οι οποίες είναι αρκετές για να γνωρίζουν ότι δεν χρειάζεται να κάνει κανείς πολλά. Αν διαθέτει καλοπαιγμένο crust, black metal και hardcore ως βασικά υλικά και τίποτα άλλο, αρκούν για να φτιαχτεί ένας δίσκος που να είναι αποτελεσματικός και ανακουφιστικά άμεσος. Και κυρίως, όσο σάπιος πρέπει να είναι ένας blackened hardcore δίσκος. Δηλαδή πολύ.
Τα παραπάνω συστατικά βρίσκουν τη σωστή εφαρμογή τους σε μικρής αλλά περιεκτικής διάρκειας τραγούδια. Γεγονός που αποτελεί από μόνο του προσόν σε έναν κόσμο που οι μουσικές φλυαρούν ακατάπαυστα και χωρίς πραγματικό λόγο, σε διάρκεια και έκταση. Μάλιστα ο ακαλιμπράριστος τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται τα εν λόγω στοιχεία εδώ, αποτελεί μάλλον προσόν για το συγκεκριμένο ιδίωμα, καθότι προσθέτει κατά κάποιο τρόπο πόντους στην όλη δυναμική τους.
Ο ήχος τους θυμίζει τους δικούς μας Human Serpent και τους πλέον προσωπικά αγαπημένους μου Ιταλούς, LaCasta. Πιο συγκεκριμένα, στο “Final Hour” οι ταχύτητες πέφτουν εντελώς προς το τέλος και ακούγεται ένα εντελώς αργό Paradise Lost θέμα υπό τη συνοδεία blast beats, που το καθιστά από τις καλύτερες στιγμές του δίσκου.
Το “The Burden Of Hope” εμπεριέχει σφήνες της ίδιας λογικής. Στον αντίποδα έχουμε στιγμές όπως το “Abysm Of Existence”, που δεν περνούν απαρατήρητες για τον ακριβώς αντίθετο λόγο: καταιγισμός από d-beats και ξύλο μέχρι τελικής πτώσης, τα οποία κάποιες φορές εύχεσαι να πήγαιναν ένα βήμα παραπέρα από άποψη επιθετικότητας.
Επιπλέον, η μπάντα θα επωφελούνταν αν υπήρχε μεγαλύτερη ποικιλία στα φωνητικά. Τα growls του Tom Schmidt δεν είναι κακά, απλά κάποιες φορές παρουσιάζουν μια αδυναμία να συμβαδίσουν επαρκώς με όλες τις εναλλαγές ταχυτήτων και διαθέσεων της μουσικής του. Αυτό γίνεται εμφανές από τα γυναικεία φωνητικά στο “Razed Eden” και το “Monolith”. Δίνουν μια εντελώς διαφορετική χροιά στη μουσική των Ancst, με αποτέλεσμα τα δύο αυτά κομμάτια να ξεχωρίζουν.
Κυρίως διότι οδηγούν την μπάντα σε ορισμένα ambient μονοπάτια που της ταιριάζουν περισσότερο απ’ όσο θα περίμενε κανείς. Σε αυτό το πλαίσιο, λιγότερα τραγούδια ίσως λειτουργούσαν καλύτερα για τον δίσκο, καθώς κάποια ξεχωρίζουν εμφανώς ποιοτικά από άλλα. Αν περιείχε μόνο αυτά, αφενός θα είχαμε ένα πιο μαζεμένο αποτέλεσμα και αφετέρου ο δίσκος θα βρισκόταν αυτόματα ένα σκαλί υψηλότερα από την ήδη καλή θέση που βρίσκεται αυτή τη στιγμή.
Συνολικά, το “Summits Of Despondency” δεν διεκδικεί δάφνες πρωτοτυπίας. Άλλωστε, αυτό το καράβι στο είδος που κινείται έχει σαλπάρει καιρό τώρα. Διεκδικεί όμως τον τίτλο μιας ποιοτικής δουλειάς που σε εντυπωσιάζει με τις εναλλαγές ταχυτήτων και διαθέσεων.
7,5/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
