Μετά το “Drott”, το ομότιτλο EP προάγγελο του σχήματος, δύο θρύλοι του ακραίου νορβηγικού παρελθόντος (κι ένας φίλος τους) φόρεσαν τα καλά τους (δηλαδή τις μάσκες από το “Eyes Wide Shut” του Stanley Kubrik) και μας παρουσιάζουν το ντεμπούτο των Drott, “Orcus”. Το EP με είχε αφήσει με μια σχετική απορία, λίγο μουδιασμένες αντιδράσεις και κάποιες αναστολές, λόγω της υπεραξίας των ονομάτων που μετείχαν στο εγχείρημα. Τα δέκα κομμάτια της κυκλοφορίας όμως, έκαναν τα πράγματα σαφή και κλήθηκαν να απαντήσουν όλα τα ερωτήματα σε σχέση με την ουσία της τριάδας από το Bergen.
Είναι prog; Είναι alternative; Είναι πρόταση; Είναι το soundtrack μιας ταινίας που δεν προβλήθηκε ποτέ παρά μόνο μέσα στα κεφάλια τους; Δεν γνωρίζω. Είναι βαρετό μέχρι ναρκοληψίας; Διάολε, είναι. Θα το πω κι ας χρεωθώ όλη την πουριτανική αντίληψη που μπορεί να κουβαλάει μια τέτοια δήλωση: τούτο εδώ το πράγμα μοιάζει σαν αποτυχημένο πείραμα συνταξιούχων black metal μουσικών να παίξουν euro free jazz με κάποιες folk τσαχπινιές εντός της. Είναι άνευρο, άγευστο και κεκαλυμμένα ελλιπές, ακόμη κι εάν το εξετάσεις από την οπτική γωνία ενός ανθρώπου που το πιο ευτυχές γεγονός όλης του της ύπαρξης θα ήταν το Montreux Festival.
Η ειρωνεία είναι ότι οι συντελεστές του “Orcus” έχουν όλα τα χαρακτηριστικά που θα στήριζαν θεωρητικά ένα τέτοιο εγχείρημα. Με βλέψεις μάλιστα να πήγαινε πολύ καλά. Άψογη τεχνική κατάρτιση, έμπνευση αντλημένη από όλες τις σωστές πηγές (μύρισε Ennio Morricone στο “By The Lunar Lake”) και μια παραγωγή τόσο υψηλού επιπέδου που αναδεικνύει την κάθε τους ιδέα με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο. Τι πήγε λάθος; Ξανά, δεν έχω ιδέα! Το μόνο που ξέρω με σιγουριά είναι το αποτέλεσμα μέσα σε όλη την πλουραλιστική του δίνη, την τεχνική κι αισθητική του αρτιότητα, μοιάζει εντέλει εντελώς άψυχο και φλύαρο.
Καθένα από τα δέκα κομμάτια του δίσκου, είναι κάτι παραπάνω από ικανό για να τραβήξει την προσοχή του υποψήφιου ακροατή. Ανεξάρτητα από το είδος και ο βάθος του μουσικού υποβάθρου που μπορεί να διαθέτει ο καθένας. Είναι το ίδιο ξεκάθαρο όμως, ό,τι αυτή την προσοχή τις περισσότερες φορές δεν έχει ιδέα τι να την κάνει. Το μουσικό αισθητήριο των τριών δίνει στον δίσκο το ασυναγώνιστο πλεονέκτημα να είναι πανέξυπνα καμωμένος. Αλλά η επιδίωξη να παραδώσουν ένα έργο που, κάπως πονηρά, επιδέχεται πολλαπλές ακροάσεις, δεν τους βγαίνει σε καλό. Γιατί εκείνες προδίδουν το χρώμα και τις συναισθηματικές αναφορές που λείπουν. Ή ακόμα χειρότερα συχνά υπερκεράζονται από μια υπαινικτική, σκανδιναβικού τύπου οίηση.
6/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
