Δεν είμαι και ο καταλληλότερος άνθρωπος για να γράψει για το δέκατο πέμπτο άλμπουμ των βετεράνων του progressive metal. Πάντα μου άρεσαν αλλά υπήρχαν αρκετές και διάφορες στιγμές από συγκροτήματα όπως οι Symphony X ή οι Psychotic Waltz που τις άκουγα με περισσότερο πάθος και πώρωση. Τους Dream Theater των τελευταίων άλμπουμ δεν τους έχω και τόσο πολύ, έχοντας όμως συγκρατήσει από την άλλη κομμάτια όπως τα “The Gift Of Music” και “The Enemy Inside”. Στο “Distance Over Time” λοιπόν, το συγκρότημα φεύγει από τη λογική του “The Astonishing” (2016) και τον μαραθώνιο που προκαλεί η ακροασή του λόγω της πάρα πολύ μεγάλης διάρκειάς του και πάει σε πιο τυπικά, φυσιολογικά και πιο «προσιτά» μονοπάτια. Επίσης, τέταρτος σερί δίσκος με τον έτερο παικταρά στα τύμπανα, τον Mike Mangini.
Δε νομίζω ότι υπάρχει κάτι που δεν έχει ειπωθεί. Ο δίσκος ξεκινάει απίστευτα καλά με το “Untethered Angel”. Μετά από κάποιες ακροάσεις κατάλαβα περισσότερο πόσο δένουν τα πλήκτρα του Jordan Rudess με τα υπόλοιπα όργανα. Εξαιρετικές οι κιθάρες και τα solos του Petrucci (και όχι μόνο εδώ) και δεν κουράζουν καθόλου όπως μερικοί μπορεί να αναρωτηθούν. Βασικό riff που το θυμάσαι εύκολα, γενικά κομμάτι που θα μπορούσε να βρίσκεται σε οποιαδήποτε καλή κυκλοφορία των Dream Theater πέραν από τις κλασικές τους. Από πολύ κοντά και σε ίδιο επίπεδο και το “Paralyzed”. To “Fall Into The Light” από την άλλη, σίγουρα σε κερδίζει κατά κύριο λόγο με το refrain του. Για άλλη μία φορά πανέμορφες κιθάρες, από τη μέση του κομματιού και μετά, η μεγάλη και η πιο χαρακτηριστική στιγμή του. Εάν υπήρχε η δυνατότητα να το ακούσεις χωρίς τα φωνητικά του La Brie και πάλι εύκολα θα καταλάβαινες ότι πρόκειται για Dream Theater.
Όσο προχωράει ο δίσκος και όπως είναι και λογικό, αποκτά έναν ακόμα πιο ξεκάθαρο progressive χαρακτήρα. Ο λόγος γίνεται πρώτα για το “Barstool Warrior”, το οποίο νομίζω μπορεί να θεωρηθεί από τα highlights του δίσκου. Θα έλεγα ότι θυμίζει και πιο παλιές εποχές της μπάντας. Νοσταλγικό και μελαγχολικό τραγούδι. Από εκεί και πέρα, υπάρχουν οι πιο heavy στιγμές, όπως το “Room 137” και το oκτάλεπτο “Pale Blue Dot” ενώ κάπου ενδιάμεσα συναντάμε το σπαρακτικό (“don’t leave me now, don’t leave me now”) “At Wit’s End”. Όντας το μεγαλύτερο κομμάτι του δίσκου έχει και τις απαιτούμενες αλλαγές. Πάντως είναι μία εξαιρετική στιγμή και οι κιθάρες του Petrucci σε διαπερνάνε. Το μόνο κομμάτι που δε μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση ήταν το “S2N” στο οποίο το μπάσο του John Myung έχει πιο δραστικό κι έντονο ρόλο.
Εν τέλει, οι Dream Theater του 2019, δεν απογοητεύουν καθόλου, κάθε άλλο μάλιστα. Η ακρόαση του “Distance Over Time” μας δείχνει ότι δεν επικεντρώνονται μόνο στο τεχνικό κομμάτι. Σίγουρα αν ακούσει κάποιος το άλμπουμ δεν ανακαλύπτει τον κόσμο και πιο συγκεκριμένα, τον κόσμο των Dream Theater. Αυτό εξάλλου είχε την ευκαιρία να το κάνει με προηγούμενες και παλαιότερες κυκλοφορίες του συγκροτήματος. Εδώ υπάρχουν κομμάτια που δε γίνεται να μην αρέσουν στους οπαδούς και φίλους του συγκροτήματος και που φυσικά, προστίθενται στον μακρύ κατάλογο των σπουδαίων τους στιγμών.
8/10
Πέτρος Μυστικός
[email protected]