Τι να πω ρε παιδιά, ώρες-ώρες κι εγώ δεν ξέρω τι έγκλημα έχω κάνει και πρέπει να ακούω κάτι τέτοιες βλακείες. Ακόμα χειρότερα, να γράφω για αυτές και να χάνω πολύτιμο χρόνο από τη ζωή μου, ενώ θα μπορούσα να κάνω κάτι πολύ πιο εποικοδομητικό, όπως οτιδήποτε άλλο μιας και όλα μου ακούγονται καλύτερα από αυτό το πράγμα στο οποίο εξέθεσα τα αυτιά μου.
Οι επιτήδειοι αυτοί λοιπόν, που σπατάλησαν το χρόνο του συντάκτη της καρδιάς σας, είναι ένα raw black metal σχήμα από τις Η.Π.Α. το οποίο μόλις ντεμπούταρε με αυτό εδώ το EP. Περεταίρω πληροφορίες για τη μπάντα δεν αναφέρονται ενώ αξίζει να σημειωθεί ότι κυκλοφορούν με παρατσούκλια εν έτει 2020. Για τέτοια τερατώδη βλακεία στον εγκέφαλο μιλάμε.
Στα της «μουσικής» τώρα (γελάω) το μόνο που ακούω είναι ένας θόρυβος, μια πραγματικά κάκιστη παραγωγή και μια τάση να ακούγονται απλά πιο κάφροι από όλους τους υπόλοιπους αντί να γράψουν, δεν ξέρω, μουσική. Γιατί όσο ακραίο και βίαιο είναι ένα είδος, πάντα πρέπει να υπάρχει μουσικότητα. Πρέπει ο ακροατής να είναι σε θέση να καταλάβει τι παίζει η μπάντα και να του μείνει κάτι μετά την ακρόαση.
Όταν το μόνο που μπορείς να προσφέρεις είναι ένα φεστιβάλ καφρίλας, τη στιγμή μάλιστα που η μουσική μας έχει προχωρήσει σε τόσο υψηλά επίπεδα και μου έχεις και μια παραγωγή-τοστιέρα λες και είμαστε στο 1991, μην περιμένεις να σε πάρω στα σοβαρά. Ένα από τα πράγματα που πραγματικά δεν αντέχω στη μουσική είναι το να παίζεις επιτηδευμένα.
Να έχεις ένα μόνο πράγμα στο νου σου και να προσπαθείς τόσο σκληρά να το κάνεις περισσότερο από όλους τους υπόλοιπους και να καταλήγεις να ακούγεσαι καραγκιόζης. Τουλάχιστον αστείοι, περιττοί και αχρείαστοι. Ζω για τη μέρα που τέτοιες βλακείες θα εξαλειφθούν αλλά μάλλον θα πρέπει να περιμένω πολύ ακόμα. Ως τότε, μακριά.
1/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
