Νέο αίμα δυστυχώς για εμάς στον χώρο του soft rock και το όνομα αυτού Iboga Gazebo. Ξεκίνησαν τον Ιούλιο του 2019 και φέτος μας παρουσιάζουν το πρώτο τους full-length album. Αυτές ήταν οι μόνες πληροφορίες που μπόρεσα να βρω για το εν λόγω σχήμα. Ακόμα και η σελίδα τους στο Facebook είναι πάρα πολύ φτωχή. Ένα link στις πληροφορίες και αυτό ήταν όλο.
Και ερωτώ εγώ τώρα αγαπητέ μου αναγνώστη. Πως θα την παρουσιάσω τη ρημάδα τη μπάντα, αν οι πληροφορίες που έχω για εκείνη είναι μηδαμινές έως ανύπαρκτες; Όχι πες μου. Ούτε τα ονόματα των μελών δε βρήκα. Ήλπιζα μήπως μέσα από τα μέλη κατάφερνα να βρω περισσότερες πληροφορίες αλλά ούτε αυτά υπάρχουν! Ήμαρτον όμως. Δώσε μου κάτι για να σε παρουσιάσω όπως πρέπει ρε γαμώτο. Νεοσύστατη μπάντα είσαι, όχι οι Annihilator. Τέλος πάντων, θα το προσπεράσω για ακόμα μια φορά.
Το “Dose Age” λοιπόν αποτελείται από δέκα κομμάτια που η διάρκειά τους ξεκινάει από τα δύο λεπτά και καταλήγει στα πέντε. Στην αρχή έγραψα ένα «δυστυχώς» και επιτέλους, ήρθε η ώρα να το εξηγήσω. Πάμε στο εναρκτήριο “Visualise”. Γελάω. Απλά γελάω. Πιο παιδιάστικο κομμάτι δεν είχα ακούσει ξανά. Αυτή η μπασογραμμή ήταν μια από τις ασκήσεις μου, όταν έκανα μαθήματα μπάσου. Από τις πρώτες μου ασκήσεις κιόλας, κοινώς στα πολύ πρώιμα στάδια. Νόμιζα ότι μου έκαναν πλάκα, σκεφτόμουν ότι δε γίνεται τώρα αυτό το πράγμα να μπήκε σε κομμάτι. Να όμως που όντως δεν ήταν πλάκα.
Συνεχίζουμε με το “Form & Flow”. Μια μίξη από Pink Floyd με Oasis και πιο συγκεκριμένα του “High Hopes” με το “Stop Crying Your Heart Out”. Μα ίδια όμως. Το μόνο που αλλάζει είναι τα φωνητικά. Αχ αυτά τα φωνητικά. Καημό το έχω σε μια ανάθεση μου να μη γράψω καθόλου για όχι και τόσο καλά φωνητικά. Εξηγούμαι. Μελωδική φωνή έχει η κοπελίτσα των αγνώστων στοιχείων, είναι όμως από εκείνες τις ενοχλητικές τις φωνές. Δεν τη λες φάλτση αλλά δε θες να την ακούς και συνέχεια. Ένα κομμάτι, δύο; Το πολύ, σε περισσότερα όχι.
Πολύ φτυάρι έριξα στο συγκεκριμένο album και δεν το χαίρομαι καθόλου. Δεν με νοιάζει που εκτίθεμαι αλλά με αυτή τη μπάντα πήγε όλο λάθος. Ξεκίνησα πρώτα να ακούσω τον δίσκο και μετά βρήκα τις ελάχιστες αυτές πληροφορίες. Ήδη είχα σχηματίσει αρνητική γνώμη εξαιτίας των φωνητικών και των αδιάφορων μελωδιών και απλά ενισχύθηκε με το ότι δεν έβρισκα τίποτα για αυτούς. Το μόνο που άξιζε ήταν η παραγωγή αλλά και αυτή πόσο να το σώσει; Σε κάθε πρώτο δίσκο είμαι συνήθως επιεικής, σε αυτό όμως όχι.
3/10 (και αυτό γιατί δε βάζουμε κάτω από μηδέν)
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
