Στη λιθουανική γλώσσα Velnias αποκαλείται ένας τερατόμορφος θεός της αρχαίας βαλτικής μυθολογίας, που αποτελούσε προστάτη της φύσης. Η ομώνυμη τριάδα από το Colorado των Η.Π.Α. περιγράφει η ίδια την μουσική της ως doom μοιρολόι, αλλά η αλήθεια είναι ότι εκτός από αρκετό doom περιέχει επίσης progressive, sludge και post-metal. Οι Αμερικάνοι είναι ενεργοί σχεδόν μια δεκαπενταετία και έχουν κυκλοφορήσει μαζί με το “Scion Of Aether”, άλλα τρία full-lengths, τα οποία ενώ χαίρουν εκτίμησης και αποδοχής στους κριτικούς, δεν κατάφεραν να οδηγήσουν το σχήμα να στο επιθυμητό breakthrough, για την κατάκτηση του κοινού της underground σκηνής. Γεγονός που δεν μου προκαλεί έκπληξη, καθώς το μουσικό αμάλγαμα που άκουσα στο “Scion Of Aether” είναι αρκετά στρυφνό ακόμα και για blackened doom metal.
Ο δίσκος περιλαμβάνει τέσσερα κομμάτια, με αξιοσημείωτα μεγάλη διάρκεια και δύο ορχηστρικά ιντερλούδια. Στο εναρκτήριο “Pariah Of The Infinite” αυτό που μου τράβηξε την προσοχή ήταν ο τραγουδιστής Petras Vaznelis, άκρως θεατρικός και ελισσόμενος μεταξύ τεχνοτροπιών, μου θύμισε τον Aaron Turner των Isis. Η συγγένεια του ήχου των Velnias με αυτό το σχήμα δεν περιορίζεται μόνο στα φωνητικά, αλλά μπορεί να εντοπιστεί επίσης στην γενικότερη συνθετική νοοτροπία τους.
Ασαφείς δομές και ambient-οειδή riffs που παραπέμπουν εκτός από τους Isis, στους Τεξανούς prog rockers Explosion In The Sky. Το “Aurora Rune” που ακολουθεί διχάζεται μεταξύ Electric Wizard και Sleep, δύο μεγάλες μου αγάπες, οπότε πολύ φυσικά είναι εκείνο που ξεχώρισα. Μουντίλας και δραματικής ατμόσφαιρας συνέχεια με το “Supernal Emergent” που χρωστάει εν μέρει το ύφος του στους αφανείς ήρωες του γερμανικού doom metal Crimson Swan. Αφού μιλάμε για αφανείς ήρωες, ήρθε η στιγμή να αποτίνουμε φόρο τιμής στον drummer και MVP της μπάντας, Andrew J. Scherer. Χωρίς το βασανιστικά αργό και τελετουργικό παίξιμο του, η τρίτη κυκλοφορία του σχήματος θα ήταν πραγματικά άλλος δίσκος.
Η μεγάλη διάρκεια των κομματιών είναι ιδανική για την ανάπτυξη των συνθετικών ιδεών του συγκροτήματος, έτσι ώστε οι τελευταίες να παρουσιαστούν με συνεκτικό τρόπο. Ωστόσο, είναι πολύ λίγα τα σχήματα με τόσο μακροσκελείς συνθέσεις που προσωπικά δεν με κουράζουν σαν ακροατή, κυρίως διότι χρειάζεται ο βασικός άξονας στον οποίο στηρίζεται μια σύνθεση, να είναι αρκετά ενδιαφέρον ώστε να επωμιστεί με επιτυχία το βάρος μιας διάρκειας έντεκα και δεκαπέντε λεπτών. Ιδιαίτερος δίσκος που χρειάζεται αρκετές ακροάσεις για να μπεις στο πνεύμα του, αλλά σε ανταμείβει αν του δώσεις προσοχή.
7/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
chrysag.nioti@gmail.com
