Σήμερα θα ανηφορίσουμε μέχρι τη Φινλανδία για να συναντήσουμε το μελωδικό death metal συγκρότημα Nemecic. Οι Nemecic σχηματίστηκαν το 2008, αν και τα τρία προηγούμενα χρόνια ήταν γνωστοί ως Crossfire. Το καινούριο τους όμως σχήμα δεν έμελλε να διαρκέσει πολύ και το 2012 μπήκαν σε περίοδο παύσης, αφού κυκλοφόρησαν πρώτα δύο EP το 2009 και το 2011. Το 2017 η μπάντα επανήλθε κυκλοφορόντας την ίδια χρονιά και το πρώτο ολοκληρωμένο άλμπουμ, με τίτλο “The Deathcantation”. Φέτος οι Φινλανδοί επιστρέφουν με το δεύτερό τους άλμπουμ, το “The Last Magic In Practice”, στο οποίο καταπιάνονται με τη μυθολογία, το δυτικό μυστικισμό και τη μαγεία, θέλοντας να ασχοληθούν με θέματα όπως η ανάγκη του ανθρώπου να δημιουργήσει και να αφήσει το στίγμα του στον κόσμο.
Είναι αδιαμφισβήτητο το γεγονός πως ο νέος δίσκος των Nemecic είναι εξαιρετικά βαρύς και δυνατός, χάρη κυρίως στα τύμπανα, την εκτεταμένη χρήση δίκασης, καθώς και στις εξαιρετικά βαριές κιθάρες. Και όλη αυτή η βαρύτητα λειτουργεί πάρα πολύ ωραία με το γενικότερο σκοτεινό ήχο που επικρατεί αλλά και με διάφορα όμορφα ατμοσφαιρικά περάσματα, κυρίως στις πιο αργές στιγμές του άλμπουμ. Και όλος αυτός ο συνδυασμός είναι το κατάλληλο περιβάλλον ώστε να αναπτυχθεί η σκοτεινή θεματολογία, με την οποία ασχολούνται στους στίχους.
Στο μεγαλύτερο μέρος του δίσκου οι ταχύτητες κινούνται σε πιο mid-tempo ρυθμούς, ενώ δεν είναι λίγες οι φορές που οι ρυθμοί κατεβάζουν ταχύτητα και αποκτούν ένα πιο sludge ύφος. Και αυτό δεν είναι κάτι που θα πρέπει να ξενίζει εκείνους που προτιμούν το death γρήγορο και καταιγιστικό, αφενός γιατί όπως είπα ο δίσκος είναι αρκετά βαρύς, οπότε το headbanging πάει κι έρχεται, αφετέρου γιατί οι μεσαίες και αργές ταχύτητες ταιριάζουν με όλο το σκοτεινό και ατμοσφαιρικό κλίμα που θέλουν να χτίσουν οι Φινλανδοί.
Πάντως, γρήγορα ξεσπάσματα υπάρχουν και χώνουν πολύ ωραία και αλλάζουν κάπως τον ήχο, έστω και προσωρινά, αφού μαζί με το death είναι έντονο και το στοιχείο του thrash. Επίσης, πολύ ωραίες είναι και οι μελωδίες που αναδύονται κυρίως από τις κιθάρες, καθώς πολλές φορές βγάζουν ένα στενάχωρο ή και νοσταλγικό συναίσθημα που ταιριάζει γάντι με όλο τη σκοτεινιά του ήχου, ενώ ταυτόχρονα έχει μια όμορφη αντίθεση με τη βαρύτητα της μουσικής. Αυτό που δεν μου άρεσε στο άλμπουμ και μπορώ να πω ότι με ξενέρωνε αρκετά, είναι τα καθαρά φωνητικά που πολλές φορές συνοδεύουν τα extreme.
Και αυτό γιατί είναι γλυκανάλατα, θυμίζοντας τα ξενέρωτα φωνητικά που ακούγονται, για παράδειγμα, σε nu-metal δίσκους, και αυτό παρασύρει και τη μουσική, η οποία χάνει σε εκείνα τα σημεία την έντασή της και αποκτά έναν πιο εμπορικό και πιασάρικο ήχο που έρχεται σε αρνητική αντίθεση με όλο το υπόλοιπο ύφος του δίσκου. Και αυτό φαίνεται περισσότερο στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου, το “Orbis De Ignis”, το οποίο έχει σχεδόν απογυμνωθεί από ένταση, έχει μοντέρνα και εμπορική διάθεση στη μουσική, ενώ και τα φωνητικά έχουν μια πιο gothic χροιά.
Ένα δεύτερο αρνητικό στοιχείο που παρατήρησα, είναι ότι από ένα σημείο και μετά αρχίζει και υπάρχει μια επαναληψιμότητα στη μουσική. Μπορεί η όλη ατμόσφαιρα και ο βαρύς ήχος να είναι ωραίος γενικά και να σε κάνει να γουστάρεις, όμως το γεγονός ότι μετά από λίγο η μουσική, το ύφος και οι αλλαγές αρχίζουν και γίνονται προβλέψιμα λειτουργεί αρνητικά στην όλη εμπειρία και απόλαυση.
Όπως και να ‘χει πάντως, το “The Last Magic In Practice” είναι ένας δυνατός death metal δίσκος όπου έχει γίνει φοβερή δουλειά στο κομμάτι της σύνθεσης και της ατμόσφαιρας, δημιουργώντας ένα δυνατό και σκοτεινό αποτέλεσμα που θα το χαρούν οι οπαδοί του συγκεκριμένου είδους. Αν δεν υπήρχαν αυτά τα αρνητικά στοιχεία, σίγουρα θα είχα απολαύσει το δίσκο πολύ περισσότερο αλλά η επαναληψιμότητα και κυρίως η αίσθηση του μοντέρνου και εμπορικού, με τα ξενέρωτα φωνητικά στα σημεία που εμφανίζονται, με ξενέρωσαν. Από ‘κει και πέρα, είναι σίγουρα ένας δίσκος που πρέπει να τσεκαριστεί.
6,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
