Οι En-Stigma σχηματίστηκαν το 2013 στα Γιάννενα και είναι το προσωπικό project του μπασίστα Vonifatios. To σχήμα αυτοπροσδιορίζεται ως galactic progressive metal και η αλήθεια είναι ότι στη μουσική τους συνυπάρχουν αρκετά ετερόκλητα στοιχεία, metal και μη. Το “Reforming The Universe” αποτελεί την πρώτη δισκογραφική απόπειρα του συγκροτήματος, η οποία προκαλεί ισόποσες δόσεις ικανοποίησης και προβληματισμού.
Ικανοποίηση για τις όμορφες ιδέες του δίσκου και την ταλαντούχα ομάδα μουσικών που τους έδωσε ζωή. Προβληματισμό για τον μαξιμαλισμό του, ο οποίος δεν είναι εξ ορισμού επιλήψιμος. Αντίθετα, θα τραβούσε άνετα τον μέσο ακροατή για παράδειγμα των τελευταίων Septicflesh δίσκων ή κάποιων projects τύπου Avantasia, γιατί δεν γίνεται αυτοσκοπός και διατηρεί υψηλά ποιοτικά στάνταρ. Από προσωπική ιδιοτροπία όμως, είναι ένα στοιχείο που με δυσανασχετεί ακόμα και όταν παρουσιάζεται στην καλύτερη δυνατή του μορφή.
Πιο συγκεκριμένα, έχουμε κομμάτια σαν το “Aging Star” που δεν γίνεται να μην σε παρασύρουν. Πανέμορφο και ατμοσφαιρικό, θα το ζήλευαν άνετα ορισμένες κορυφαίες μπάντες του είδους. Δεν γνωρίζω ποια είναι η κοπέλα που τραγουδάει, αλλά είναι πραγματικά καταπληκτική. Φανταστείτε πως θα ακούγονταν οι Secret Garden ή οι Delta Rae αν έπαιζαν metal και θα έχετε μια καλή εικόνα για τι συζητάμε. Στον αντίποδα βρίσκονται τα “En Stigma” και “The Transcendal Force Of The Universe”, δύο εξίσου καλογραμμένα και καλοπαιγμένα τραγούδια. Όμως, τα χορωδιακά γυναικεία φωνητικά που ακούγονται στο background τους, παρότι όμορφα, θα μπορούσαν να μην υπήρχαν και το αποτέλεσμα να ήταν το ίδιο, για να μην πούμε καλύτερο.
Επιπλέον, σε σχέση με το “Aging Star” ή το “Operation Infinity” αργότερα, είναι σαν να ανήκουν σε άλλο δίσκο. Το, ομολογουμένως, άκρως ενδιαφέρον στιχουργικό και αισθητικό concept, καθώς και οι έξυπνες επιλογές στις ενορχηστρώσεις, δεν επαρκούν για να γεφυρώσουν ορισμένα δομικά χάσματα που δημιουργούνται από την ετερογένεια κάποιων στοιχείων.
Πέρα από τη γυναικεία φωνή, το σχήμα διαθέτει μια αξιοπρόσεκτη ποικιλία στα φωνητικά που περιλαμβάνει τυπικές power/heavy ερμηνείες και growls. Οι πρώτες ανήκουν σε μια φωνή με εξαιρετικό χρώμα, που θυμίζει τον Δημήτρη Συργιάννη των Sorrowfull Winds. Τα ακραία φωνητικά με προβλημάτισαν. Αρκετά old-school ιδιοσυγκρασίας, μπορώ να τα φανταστώ άνετα σε κάποιο δίσκο ατμοσφαιρικού death ή black που αναβιώνει το στυλ της δεκαετίας του ‘90.
Όμως σε αυτό το album, τα υπόλοιπα στοιχεία πλην των growls είναι αρκετά μοντέρνα και αφορούν πιο σύγχρονες και μη αναβιωτικές τάσεις της metal μουσικής. Κατά συνέπεια, όταν συνυπάρχουν με ορισμένες sci-fi αναφορές λόγω concept (λέγε με και “Dreamless Galaxy”), φαίνονται λιγότερο συμβατά σε σχέση με τα υπόλοιπα στοιχεία του δίσκου. Ή τουλάχιστον, σε σύγκριση με όλα τα υπόλοιπα είδη φωνητικών που ακούμε.
Εκτός από τρεις (τουλάχιστον) τραγουδιστές, έχουμε: κλασικό Helloween-ικό power (“Dreamless Galaxy”), After Forever (“Operation Infinity”), παλιούς Paradise Lost (τα τρία πρώτα τραγούδια), ανατολίτικα ethnic περάσματα (“The Decision”), φουτουριστικά πλήκτρα, απαγγελίες (“Infernal Shadow”). Γενικότερα ο δίσκος περιέχει ιδέες για άλλους δέκα δίσκους μαζί. Κατάσταση που φανερώνει ταλέντο και δημιουργικότητα, αλλά και μια κάποια αμετροέπεια.
Το κακό είναι ότι είναι ένα σύνολο πολύ όμορφων και έξυπνων ιδεών, των οποίων ο μέσος ακροατής δεν θα προσέξει ποτέ τη μεμονωμένη αξία. Λόγω ταυτόχρονης εμφάνισης τους, υπέρκειται η μια της άλλης, με αποτέλεσμα να μην ξέρεις σε ποια απ’ όλες να εστιάσεις. Οι instrumental εκδοχές των κομματιών που υπάρχουν στο δεύτερο μισό του δίσκου ενισχύουν αυτή την άποψη, απογυμνώνοντας την πραγματική δυναμική των συνθέσεων.
Οι En-Stigma είναι ένα ταλαντούχο συγκρότημα που επιλέγει να τοποθετήσει τέρμα την αντίθεση και να τα κάνει όλα, πολύ. Προφανώς είναι επιλογή αυτοέκφρασης των καλλιτεχνών που απαρτίζουν το σχήμα και όχι λάθος. Προσωπικά, έχω ξαναπεί και το υποστηρίζω πάντοτε εντός κι εκτός μουσικής: όταν αμφιβάλλεις, κράτα το απλό.
7/10
Χρύσα Γιουρμετάκη
[email protected]
