Ίσως μιλάμε για ένα από τα ελάχιστα συγκροτήματα που ξεκίνησε παίζοντας black metal και το γύρισε σε post rock. Η μετάβαση αυτή ήταν από τις καλύτερες, δεδομένου ότι το τωρινό τους ύφος ταιριάζει πιο πολύ στο concept τους. Ο τίτλος σημαίνει “Κλίμακες Της Σελήνης”, και ο ίδιος ο Neige (μοναδικό μέλος του σχήματος) έχει δηλώσει πως “Αυτή η ιστορία δεν είναι στην πραγματικότητα μια μεταφορά του θανάτου, όπως φαίνεται. Για μένα πρόκειται για έναν άνθρωπο που αποφασίζει να αφήσει ένα κόσμο για έναν άλλο, στην κυριολεξία. Ένα πέρασμα σε μια άλλη πραγματικότητα, μια άλλη κατάσταση ύπαρξης”. Η αλήθεια είναι πως φέρνουν ακόμα στις εποχές του black metal ύφους τους, ιδιαίτερα στα φωνητικά και στην μελαγχολία. Μεγάλο highlight το “Αbysses”-δεν θα έλεγα instrumental, μιας που δεν υπάρχουν όργανα και κυριαρχεί ένας ήχος που δεν περιγράφεται με λόγια, κάτι σαν άνεμος. Το κομμάτι είναι ο ορισμός της ανατριχίλας. Γενικά όλο το “Εcailles De Lune” μεταδίδει μια παράξενη, ασυνήθιστη μορφή ενέργειας-όλος ο δίσκος αποτελεί σιωπηλή δύναμη.Μειονέκτημα ίσως θεωρηθεί το ότι στα 3 τελευταία κομμάτια οι Alcest φαίνεται να χάνουν τον ειρμό τους και η μαγεία της σύνθεσης αποβαίνει κάπως ανιαρή, το τελικό προϊόν όμως είναι ευγενές στο σύνολο και ταιριαστό στην ατμόσφαιρα και το αποτέλεσμα. Για τους οπαδούς της μελαγχολίας το συνιστώ ανεπιφύλακτα, για τους υπόλοιπους ενδεχομένως να είναι απλά μια καλή ακρόαση.
6/10
Μαρία Θεοδωράκη
