Το “Armchair Theatre” κυκλοφόρησε αρχικά το 1990, ακολουθώντας την προ τετραετίας διάλυση των Electric Light Orchestra. Το album αυτό έμελλε να γίνει άκρως συλλεκτικό για τους οπαδούς του Jeff Lynne, όχι μόνο γιατί είναι σπάνιο, αλλά κυρίως γιατί είναι ο μόνος δίσκος που παρουσιάζει καθαρά δικές του συνθέσεις (το περσινό “Long Wave” ήταν ένα album διασκευών). Εδώ, ο Jeff κατάφερε να σπάσει τα δεσμά που τον αιχμαλώτιζαν από το hard rock των ELO, έχοντας αφεθεί πλήρως στις southern/blues rock επιρροές του. Παρότι είχε αποσπάσει καλές κριτικές, το “Armchair Theatre” δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα καλογυαλισμένο πυροτέχνημα. Μάλλον άδικο, καθώς εδώ μέσα περιέχονται της Παναγιάς τα μάτια! Πέραν της επιστροφής του Richard Tandy (πληκτρά των ELO και παλιόφιλου από τα παλιά), ερχόμαστε αντιμέτωποι και με το θρυλικό bandmate του Lynne, George Harrison, από τότε που διατηρούσαν μαζί τους Travelling Wilburys. Οι συνθέσεις, ωστόσο, ήταν για πολύ λίγους και εκλεκτικούς. Στο μεγαλύτερο μέρος έχουμε να κάνουμε με ρυθμικά τραγούδια πιάνου, επηρεασμένα από τα early 70’s. Παρόλα αυτά, θα έλεγα πως την παράσταση κλέβουν περισσότερο πιο χαλαρά κομμάτια όπως, για παράδειγμα, το “September Song”, κυρίως λόγω της απίστευτης slide κιθάρας του Harrison. Φυσικά και δε θα μπορούσα να αφήσω απ’ έξω και τη μοναδική -δυστυχώς- συμμετοχή του αείμνηστου Michael Kamen (εμείς τα αγοράκια τον έχουμε ως Θεό μας από τα soundtracks των “Lethal Weapon” και “Die Hard” ταινιών) στα έγχορδα της διασκευής στο “Stormy Weather”. Τέλος, αναφέρω και το “Now You’re Gone”, την πρώτη φορά που ο Jeff ενσωμάτωσε ινδικές αναφορές σε τραγούδι του. Από τις πολύ καλές στιγμές του album. Αποκλειστικά για τις ανάγκες της επανακυκλοφορίας, η Frontiers συμπεριέλαβε δύο επιπλέον bonus tracks. Το “Borderline”, ένα cowboy-style country rock άκακο κομματάκι δυόμιση λεπτών, που ήταν διαθέσιμο μόνο για όσους είχαν στην κατοχή τους το single και το 12άρι του “Lift Me Up”. Όσο για το ακυκλοφόρητο “Forecast”, πρόκειται για μία μπαλάντα που χαρακτηρίζεται από όμορφη αρμονία ανάμεσα σε πιάνο και ακουστική κιθάρα. Δε θα πω ψέματα. Το “Armchair Theatre” είναι έτη φωτός μακριά από τη σημερινή μουσική βιομηχανία, κάτι που δεν είναι απαραίτητα κακό. Έχοντας αυτό κατά νου -και λαμβάνοντας πάντα υπόψη ότι έχουμε 2013- καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι μόνο οι γηραιότεροι θα εκτιμήσουν αυτή τη δουλειά.
6.5/10
Χάρης Μπελαδάκης
