Πολύς κόσμος περίμενε την κυκλοφορία αυτού του album. Οι Gojira είναι ένα ολοένα ανερχόμενο σχήμα στη metal κοινότητα, συν ότι έχουν περάσει πέντε χρόνια από την κυκλοφορία του τελευταίου album τους, του εντυπωσιακού “Magma”. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα το “Fortitude” να αποτελεί ίσως την πιο πολυαναμενόμενη κυκλοφορία της χρονιάς. Και θα ήταν αναμενόμενο που μια τέτοια κυκλοφορία σαν κι αυτή προκάλεσε ποικίλες αντιδράσεις από τα singles ακόμα. Γιατί όμως συνέβη αυτό και πώς κατέληξε να ακούγεται το album;
Το “Fortitude” με την πρώτη ακρόαση ακούγεται σα να πρόκειται για την απόπειρα των Gojira να εισέλθουν σε πιο mainstream σαλόνια. Ο ήχος έχει μαλακώσει, στο DNA των συνθέσεων έχουν υπεισέλθει μπόλικα στοιχεία από alt rock και blues μεταξύ άλλων, με αποτέλεσμα οι συνθέσεις να δίνουν περισσότερο βαρύτητα στη μελωδία παρά στο groove και την ένταση. Το αποτέλεσμα είναι πολύ ατμοσφαιρικό, μελωδικό και άμεσο αλλά ταυτόχρονα και το λιγότερο heavy και groovy album τους.
Επίσης είναι γνωστή η ακτιβιστική δράση τους, όχι μόνο στιχουργικά αλλά και στην πράξη. Εδώ όμως, προσπαθώντας να θίξουν το πρόβλημα του Αμαζονίου, το πάνε ένα βήμα παραπέρα μιας και χρησιμοποιούν και παραδοσιακά όργανα, κάποια από τα οποία είναι παρόμοια εκείνα που είχαν χρησιμοποιηθεί και στο “Roots” των Sepultura, εξού και οι ηχητικές παρομοιώσεις που έχει κάνει πολύς κόσμος με αυτά τα δύο album.
Βέβαια, κατά μια έννοια αυτή η σύγκριση έχει μια βάση, καθώς και τα δύο αυτά album παρουσιάζουν ένα πρόσωπο πιο πειραματικό και πιο εμπορικό από αυτό που μας είχαν συνηθίσει. Και στις δυο περιπτώσεις βέβαια οι γνώμες διίστανται, μιας και το αποτέλεσμα είναι διχαστικό αλλά αντικειμενικά αξιόλογο. Απλά, στην περίπτωση των Gojira, δε νιώθω κάποιο αίσθημα μεγαλείου, όπως αυτό υπήρχε και στις προηγούμενες δουλειές τους. Κάποια τραγούδια και σημεία δείχνουν ότι αυτό το πείραμα έχει δυνατότητες να πετύχει αλλά κάποια άλλα δείχνουν μια κάποια προχειρότητα στο συνθετικό τομέα, με αποτέλεσμα να ακούγονται σα fillers.
Μην παρεξηγηθώ, η ποιότητα των Γάλλων είναι τέτοια που ο δίσκος παραμένει ανώτερος από πολλές κυκλοφορίες της χρονιάς αλλά υστερεί και χωλαίνει σε σύγκριση με τις προηγούμενες κυκλοφορίες τους λόγω της ανισότητας στο συνολικό συνθετικό επίπεδο. Δεν έχει κάνει ζημιά στην ποιότητα του album ο όποιος πειραματισμός αυτός καθαυτός αλλά η ανά σημεία κακή προσαρμογή του στο DNA του συγκροτήματος. Συν ότι προς το τέλος του δίσκου κάποιες ιδέες δείχνουν αρκετά ανακυκλωμένες και fillers. Δεν παύει όμως να παραμένει ένας δίσκος με ποιότητα ανώτερη από το 80% των κυκλοφοριών της χρονιάς. Απλά, αν είχε δουλευτεί λίγο καλύτερα, θα μιλάγαμε για πιθανό δίσκο της δεκαετίας, όχι απλά της χρονιάς.
7/10
Σταύρος Πισσάνος
[email protected]
Γίνεται μπάντα χωρίς τα πολύ σπουδαία φωνητικά, χωρίς τα μεγάλα ρεφρέν, να βγάλει τόσο καλό δίσκο και μάλιστα έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς; Οι Gojira όλα τα μπορούν και είναι η τρανή απόδειξη ότι τίποτα δεν είναι τυχαίο, γιατί μπορούν να είναι το ίδιο progressive, απλοϊκοί και πολύπλοκοι, επιθετικοί και ατμοσφαιρικοί στις συνθέσεις τους.
Το “Fortitude” είναι το έβδομο στούντιο άλμπουμ των Γάλλων γιγάντων του metal. Βέβαια, δεν αποτέλεσαν εξαίρεση και η πανδημία καθυστέρησε κατά πολύ την κυκλοφορία του δίσκου. Η δημιουργική διαδικασία του άλμπουμ ξεκίνησε στα τέλη του 2017 στο Silver Cord Studio της μπάντας στη Νέα Υόρκη και οι ηχογραφήσεις άρχισαν στα τέλη του 2019. Η παραγωγή του δίσκου έγινε από τον Joe Duplantier (κιθάρα, φωνή), ενώ η μίξη έγινε από τον Andy Wallace (Nirvana, Rage Against The Machine).
Η μπάντα ήθελε η δυναμική της να τείνει προς έναν οργανικό ήχο και χρησιμοποίησε δύο διαφορετικές κεφαλές ενισχυτών κιθάρας, ανάλογα με τα τραγούδια και χωρίς επεξεργασία για ένα ωμό αποτέλεσμα. Ο Mario Duplantier (drums) ηχογράφησε έντεκα κομμάτια σε οκτώ ημέρες σε μία ή δύο λήψεις το καθένα, υποχωρώντας για να υπηρετήσει το riff, αλλά παράλληλα διατήρησε το πολυρυθμικό drumming σε κάποια τραγούδια.
Συναντάμε αρκετά ethnic και tribal στοιχεία, θυμίζοντας Sepultura εποχής “Roots” (ειδικά στο “Amazonia” οι αναφορές είναι φανερές), χωρίς να ξεφεύγει από τα δικά τους στάνταρντ, δίνοντας έμφαση στα μεγάλα riffs, αγκαλιάζοντας τις μελωδίες και τα κιθαριστικά σόλο. Η μπάντα προσφέρει ένα φωτεινό και συνεκτικό άλμπουμ, groovy και με προοδευτικό ήχο. Συνδυάσανε την αμεσότητα του “The Way Of All Flesh”, αναμειγνύοντας την με τις ατμοσφαιρικές ενορχηστρώσεις του “Magma”, κάνοντας το άλμπουμ πιο heavy αυτή τη φορά. Παρ’ όλα αυτά υπάρχουν και ταξιδιάρικα τραγούδια ή στιγμές ψυχεδέλειας (“The Chant”, “The Trails”).
Στο “Fortitude”, οι Gojira υιοθέτησαν μια διαφορετική στιχουργική προσέγγιση από αυτή που είχαν στο προηγούμενο άλμπουμ τους, το “Magma”. Αυτό ήταν σε μεγάλο βαθμό επηρεασμένο από το θάνατο της μητέρας των Joe και Mario Duplantier και είχε πολύ πόνο και θλίψη μέσα του. Αυτή τη φορά, η μπάντα γέμισε το άλμπουμ με περισσότερη χαρά, με πιο έντονη θεματολογία, δείχνοντας το θάρρος να αντιμετωπίσουμε τον κόσμο και τα προβλήματα του αύριο με θετικότητα για τη ζωή και αισιοδοξία.
8,5/10
Γιώργος Αθανασίου
[email protected]
