Οι Loath είναι μια ολοκαίνουργια μπάντα μιας και δημιουργήθηκε το 2013 και σύμφωνα με το πληροφοριακό Δελτίο από την εταιρία αυτή εδώ η τετράδα από την Φινλανδία προσπαθεί (και η αλήθεια είναι πως δεν τα καταφέρνει) να συνδυάσει δύο είδη εκ διαμέτρου αντίθετα. Πριν προχωρήσω την κριτική μου να προσθέσω το σχόλιο της εταιρίας πως παρόλο που πρόκειται περί μιας νεοσύστατης μπάντας, εντούτοις ένιωσαν έτοιμοι να μας προσφέρουν από τόσο νωρίς την πρώτη ολοκληρωμένη τους δουλειά. Συμφωνω με το πρώτο σκέλος της διατύπωσης και συμπληρώνω πως είναι τραγικά νωρίς για κάτι τέτοιο και πως το όποιο ταλέντο θα μπορούσε να αναδειχθεί από την μουσική τους (που πραγματικά δεν φαίνεται να συμβαίνει κάτι τέτοιο ακόμα και να τους βάλουν σε δρύινα βαρέλια για ωρίμανση) χάνεται εξαιτίας της βιασύνης τους αυτής. Τα πιάνουμε από την αρχή τωρα. Η μπάντα υποτίθεται πως κινείται κάπου ανάμεσα στο grindcore και το doom, δύο είδη που δεν χρειάζεται να είσαι και μεγάλος Δρυίδης που θα έλεγε και ο Αστερίξ για να καταλάβεις ότι είναι αταίριαστα και άρα άκρως επικίνδυνο εγχείρημα η οποιαδήποτε προσπάθεια συγκερασμού τους, πόσο δε μάλλον όταν αυτή προέρχεται απο μουσικούς με μηδαμινή όπως φαίνεται από τα βιογραφικά τους (ας είναι καλά η encyclopaediametallum) εμπειρία στο χώρο. Νιώθω ότι γράφω πολλά για κάτι που πραγματικά δεν αξίζει αλλά τώρα αρχίζει το καλύτερο , τώρα που θα πιάσω να γκρεμίζω! Grindcore δεν παίζουν ούτε στα πιο τρελά τους όνειρα. Τα γρήγορα σημεία τους crust-άρουν (τολμώ να πω η λιγότερο κακή πλευρά της μουσικής τους), σαν να λέμε δηλαδή ότι αγοράζω δερμάτινο μπουφάν από δερματίνη. Πραγματικά δεν χρειάζεται να πω τίποτα άλλο. Στα αργά σημεία τους από την άλλη κάτι λείπει… Α! Το βρήκα! Η κιθάρα μωρέ! Ειλικρίνα όπου δεν είχαν riff να βάλουν σκάνε ένα απελπισμένο doom σημείο με ένα ακόρντο (αν μπορούσαν θα έβαζαν και λιγότερο) κυριολεκτικά για να περάσει η ώρα, όπως ακριβώς στην μπάλα ομάδα που κερδίζει κρατάει την μπάλα χωρίς να κάνει επίθεση μέχρι ο διαιτητής να πάρει γραμμή πως όσο και να την κρατάει την ταλαιπωρία οι άλλοι μπάλα να ακουμπήσουν δεν πρόκειται. Είναι πραγματικά απορίας άξιο πως σκέφτηκαν μια τέτοια απόπειρα , μιας και τα συναισθήματα που λαμβάνεις είναι εντελώς αντιφατικά με αποτέλεσμα να μην μπορείς να ευχαριστηθείς κανένα από τα δύο είδη, στην περίπτωση που ‘παίζαν καλά όλα αυτά. Πολλά είπα… Μακριά!!!
1/10
Τάσος Δεληγιάννης
