Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Όταν ακούω μία νέα δουλειά και έχω σκοπό να τη παρουσιάσω, έχω στο μυαλό μου διάφορα πράγματα, διάφορους παραμέτρους, όπως την ιστορία της μπάντας, υπό ποια φάση δημιούργησε το άλμπουμ που ακούω τώρα, ποιες ίσως οι πραγματικές της δυνατότητες και όλα αυτά σε συνδυασμό με το ότι στις μέρες μας γεννιούνται καμιά εκατοστή συγκροτήματα στον πλανήτη ανά μήνα και υπολογίζοντας τις κυκλοφορίες όχι μόνο τον νεογεννηθέντων αλλά και τον ήδη υπαρχουσών σχημάτων, έχουμε να κάνουμε με άπειρες κυκλοφορίες, άρα συμπερασματικά πρέπει να καταλάβουμε ότι η ανταγωνιστικότητα και το επίπεδο είναι αναγκαστικά υψηλό. Άρα για να ξεχωρίσεις, πρέπει να ξεπεράσεις τη μετριότητα τουλάχιστον (ή να ‘χεις τύχη, χρήμα και καλό μάνατζερ), για να μη πω ότι κανονικά πρέπει να αγγίξεις τη προσωπική σου έστω τελειότητα.
Το καταφέρνουν άραγε οι Βρετανοί Absolva με το “Defiance”, το οποίο είναι και η τέταρτη δουλειά ενός σχήματος, που μόνο αρχάριο δε θα το χαρακτήριζες; Κι αυτό διότι οι Absolva αποτελούνται από τρία μέλη του Blaze Bayley (ουσιαστικά όλο το σχήμα της περιοδείας του) και ενός των Iced Earth, κάτι που ολωσδιόλου δε σε κάνει να σκεφτείς ότι τα δώδεκα κομμάτια που θ’ ακούσεις θα σ’ αφήσουν αδιάφορο.
Η απάντηση είναι πως ευτυχώς τα καταφέρνουν, αν και αρχικά το φοβήθηκα να πω την αλήθεια, αφού το όλο στυλ και ύφος παρέπεμπε σε κάτι πιο συνηθισμένο (αυτό που συνήθως περιγράφω ως ασφαλή μαγειρική. Λίγο αλάτι εδώ, λίγη πάπρικα εκεί, μαϊντανός, βράζουμε στους σαράντα βαθμούς κι έτοιμο το φαΐ), συν του ότι στις πληροφορίες που πήρα από τη μπάντα αναφέρεται ότι οι Absolva δεν κάνουν/είναι κάτι το επαναστατικό, με έκαναν να ψυχανεμιστώ πως έχω στα χέρια μου μια μετριότητα.
Το “Defiance” ξεκινά με τα “Life On The Edge”, “Defiance”, δύο δυναμικά κομμάτια που σε βάζουν στο κλίμα άμεσα (ειδικά το πρώτο μου θύμισε κάπως το “Sadness And Darkness” από Unrest σε πιο heavy εκδοχή, πράγμα που μόνο κακό δεν είναι), χαρακτηρίζοντας με ευκολία τους Absolva ως μία επιτομή στο χώρο του κλασικού-power metal, μιας και τα δώδεκα κομμάτια κρατούν τον ακροατή συνεχώς σε εγρήγορση, πατώντας πάντα σε μεταλλικά μονοπάτια.
Η απάντηση είναι «ναι» αν με ρωτάς αν μοιάζουν με Blaze ή Maiden στη Blaze era κατάσταση (άκου “Never Be The Same”), δίχως όμως αυτό να γίνεται απαγορευτικό ή αιρετικό, μιας και η μπάντα έχει τη δική της χροιά, κάτι που νομίζω ότι οφείλεται στα φωνητικά του Chris Appleton τα οποία βρήκα συμπαθέστατα και δυναμικά (μου θύμισαν λίγο Kai Hansen).
Θεωρώ όμως ότι η έκπληξη βρίσκεται πίσω (ή μέσα) στο κομμάτι “Connections”, μία καταπληκτική μπαλάντα που προσωπικά άκουσα αρκετές φορές και πάντα μου δημιουργούσε τα ίδια συναισθήματα και ποτέ δε με κούρασε όσα repeat και αν πάτησα!
Τα “Midnight Screams”, “Eclipse”, “Who Dares Wins”, είναι κομμάτια που συνεχίζουν να σου τραβούν το ενδιαφέρον και συνολικά το “Defiance” το θεωρώ μια καλή κυκλοφορία που όμως δε θα ταράξει τα νερά, όμως θα συμπληρώσει τη δισκοθήκη και το playlist σας, με ακόμη περισσότερη καλή μουσική.
Ξέχασα να αναφέρω πως ο δίσκος είναι διπλός, ή μάλλον υπάρχει και ένα δεύτερο δισκάκι σ’ αυτή τη κυκλοφορία, που όμως «απλώς» ενισχύει και συμπληρώνει το “Defiance”, μιας και περιέχει άλλα οκτώ τραγούδια, μερικά από αυτά live εκδοχές από το Husqvarna Festival της Σουηδίας και μερικά ως ακουστικές εκδόσεις, αν και πιστεύω ότι ολ’ αυτά στοχεύουν και θα εκτιμηθούν από τους πιο «καμένους» οπαδούς του συγκροτήματος. Κοντολογίς μπορείτε άφοβα να ρίξετε μια «αφτιά» στο “Defiance”, αλλά αν αναζητάτε διαμάντια και χαμένους θησαυρούς, μάλλον θα προσπεράσετε εύκολα.
6/10
Μιχάλης “The Lone Drow” Κανακουσάκης
[email protected]
