Ψάξε και βρες ένα χαρτόκουτο, απ’ τα μεγάλα. Πάρε το παλιό σου κασετόφωνο και φτιάξε μια κασετοσυλογή που να περιέχει Mastodon, High On Fire, Baroness, Kylesa. Πάτα το play και κλείσε το κουτί. Πήγαινε στις σκάλες και ρίξε το κουτί. Ο ήχος που θ’ ακούσεις είναι περίπου το ίδιο πράμα με αυτό που ακούω στο Songs of Descent, το ντεμπούτο των Yautja από το Nashville των Η.Π.Α.. Αρχικά να προειδοποιήσω όποιον θελήσει ν’ ασχοληθεί με την συγκεκριμένη κυκλοφορία ότι θα αντιμετωπίσει έναν ήχο μουντό, πηχτό και λασπωμένο. Η φωνή του τύπου είναι μόνιμα brutal, δεν θα συναντήσεις ούτε ένα καθαρό σημείο, γεγονός που προσωπικά δεν με χαλάει, έχει σωστό γρέζι και ακούγεται ευχάριστα. Πολλά διαφορετικά σημεία εναλλάσσονται ταχύτατα καθώς το συγκρότημα μπλέκει τις μπάντες που προανέφερα με αρκετά hardcore και death/grind ξεσπάσματα αλλά με δυσκολία καταφέρνεις να συγκρατήσεις ακόμα και τις πιο πιασάρικες στιγμές που συναντάς. Επίσης αυτή είναι άλλη μια κυκλοφορία που με κάνει να πιστεύω πως ο ήχος των τυμπάνων στο “St. Anger” των Metallica βρήκε μιμητές, όσο απίστευτο κι αν ακούγεται αυτό (όχι στο ταμπούρο βέβαια, και η ανωμαλία έχει τα όριά της). Βασικά πρόκειται για άλλη μια περίπτωση μπάντας που ξέρει να παίζει παπάδες αλλά δεν μπορεί να συνδέσει αποτελεσματικά τα τμήματα των τραγουδιών ώστε να βγάλει κάτι της προκοπής.
Η αλήθεια είναι ότι ζορίστηκα αρκετά για να ακούσω ολόκληρο το άλμπουμ πάνω από 2 φορές, αφού κάπου στη μέση με έπιανα τον εαυτό μου να ονειροπολεί και με δυσκολία επανερχόμουν στην πραγματικότητα. Στην Αμερική και στους underground κύκλους, τους θεωρούν το νέο ανερχόμενο όνομα του χώρου. Αν τα ανερχόμενα συγκροτήματα ακούγονται έτσι, δεν θέλω καν να ξέρω πως ακούγεται το «κατακάθι».
5/10
Νίκος Κεφαλίδης
