Όταν οι υπαρξιακές μαυρίλες σου χτυπούν την πόρτα, οι λύσεις είναι πολλές και διάφορές. H μια είναι να κλειδαμπαρωθείς στο σπίτι σου. Αν από την άλλη θες να κάνεις τα πράγματα να φαίνονται λίγο πιο σκοτεινά μπορείς να συνδυάσεις το ταμπούρωμα στο σπίτι με τον νέο δίσκο των Imperium Decadenz, που καταφθάνουν από την σκοτεινή πλευρά της ατμόσφαιρας και πανταχού παρούσας Γερμανίας. Όπως καταλαβαίνετε κάνουμε λόγο για μια majestic black μπάντα οι οποίοι κινούνται στα χνάρια των –πόσο έχουν επηρεάσει τον χώρο- Dimmu Borgir και ενίοτε, όταν η διάθεση γίνεται επική, των φίλτατων Immortal, ενώ ο γνωστός γερμανικός black ήχος που όλοι (ή τουλάχιστον πολλοί από εμάς) αγαπάμε είναι ορατός σε κάθε φασαριόζικη γωνίτσα. Το intro, όπου το πιάνο κυριαρχεί, σε ψαρώνει αρχικά καθώς μπορεί να μαντεύεις τι θα ακούσεις αλλά από την άλλη δεν είσαι και σίγουρος. Αφού όμως μπει το ‘Lacrimae Mundi’ και το δεκάλεπτο ‘A Million Moons’ τα πράγματα για κάθε ακροατή που έχει ιδέα υπεραπλουστεύονται. Οι συνθέσεις τους έχουν βελτιωθεί σαφώς από τον προηγούμενο δίσκο τους και σε γενικές γραμμές βρίσκονται σε καλό δρόμο αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι μερικές φορές τείνουν να επαναλαμβάνονται κυρίως στα ρυθμικά τους σχήματα. Το θετικό της υπόθεσης είναι ότι υπάρχουν και clean κομμάτια σαν το ‘A la Nuit Tombante’ και στα καπάκια η κομματάρα ‘An Autumn Serenade’ (το οποίο παρεμπιπτόντως μου θύμισε Draconian ανά σημεία) που μετράνε πολύ και σώζουν καταστάσεις. Καθόλου, καθόλου άσχημα!
7,5/10
Αγγελική Καπίρη
