Οι Giöbia μας έρχονται από την γειτονική Ιταλία. Ξεκίνησαν την πορεία τους πριν από περίπου δέκα χρόνια και μέχρι στιγμής έχουν κυκλοφορήσει πέντε full-length albums. Φέτος, ήρθε η σειρά και του έκτου για να αγκαλιαστεί και να αγαπηθεί από τους ακροατές. Το είδος τους; Acid rock.
Ο δίσκος αποτελείται από μόλις οχτώ κομμάτια με διάρκεια που κυμαίνεται μεταξύ των δύο και οκτώ λεπτών. Η αλήθεια είναι πως βγάζει μια περίεργη διάθεση. Δεν μπορώ να βρω ακριβώς τα λόγια για να το εξηγήσω. Το μόνο που μπορώ να πω είναι ότι με παραξένεψε και όχι θετικά.
Αρχικά, φωνητικά που είναι ένα εφέσκέτο δεν μπορώ να τα υπολογίσω ως φωνητικά. Παραμορφώσεις, echoes και χίλια δύο μπιχλιμπίδια δεν τα δέχομαι. Άλλο να είναι ελάχιστα απλά και μόνο για δώσουν ένα διαφορετικό ύφος και στυλ σε αυτό που ακούς και άλλο να είναι απλά εφέ. Όχι και πάλι όχι. Μόνο τραγουδιστής δεν δίνεις την εντύπωση ότι είσαι.
Το άλλο πάλι που δεν μπόρεσα να καταλάβω ποτέ γιατί το κάνουν αυτό κάποιες μπάντες είναι η επανάληψη του ίδιου μοτίβου ξανά και ξανά χωρίς ουσιαστικό λόγο για κάμποση ώρα. Σε όλα τα κομμάτια του συγκεκριμένου δίσκου αυτό το πράγμα γίνεται. Μόνο στο “Haridwar” αλλάζει η κατάσταση. Ναι μεν ακούς το ίδιο μοτίβο αλλά είναι τέσσερα διαφορετικά μέσα σε οκτώμιση λεπτά τραγούδι. Δεν λιβάνισαν οκτώ λεπτά το ίδιο μοτίβο.
Ολοκληρώνουμε με το εξώφυλλο. Εξώφυλλο θέλανε ή τεστ αχρωματοψίας; Καλή η ψυχεδέλεια και η όλη η φάση αλλά όχι έτσι. Δεν μπορώ να πω ότι έχω μείνει ικανοποιημένη με αυτό που άκουσα. Φιλότιμη προσπάθεια αλλά μάλλον κάτι θέλει δουλειά. Ή απλά ξεκίνημα από το μηδέν. Ή και τα δύο. Δεν ακυρώνω τα χρόνια τους στον χώρο ούτε την όποια επιτυχία έχουν κάνει. Απλώς δεν τα βρήκαμε με αυτόν τον δίσκο. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Ελπίζω εσείς να το εκτιμήσετε περισσότερο από εμένα.
4/10
Χριστίνα Γιαννούλη
giannouli.christina3@gmail.com
