Χωρίς πολλά-πολλά, αυτή εδώ η κυκλοφορία πρόκειται για κάτι αρκετά ιδιαίτερο. Βασικά είναι ένα instrumental album, όπου βασικό ρόλο σε αυτό παίζει η κιθάρα. Με λίγα λόγια δηλαδή, αν είσαι κάποιος επίδοξος κιθαρίστας που θέλει διαρκώς να βελτιώνει τις ικανότητες του, τότε ναι βρήκες το ιδανικό άλμπουμ για εσένα. Μάλιστα σε ένα κομμάτι, υπάρχει και guest συμμετοχή από τον Andy James.
Χρειάζεται να πω κι άλλα; Αν πάλι είσαι από αυτούς που προτιμούν να ακούνε κανονική μουσική κι ας έχει μέσα και «χωριάτικα» riffs εκτός του shredding, τότε αυτή δεν είναι μια κυκλοφορία για εσένα.
Προσωπικά, ανήκω στη δεύτερη πλευρά, καθώς ένιωσα αρκετά γρήγορα ότι ο δίσκος κουράζει καθώς είναι φορτωμένος με περιττά solos και γενικά από μια μανία του κιθαρίστα να δείξει ότι ξέρει να παίζει. Το ζητούμενο όμως στη μουσική δεν είναι να ξέρεις να παίζεις δύσκολα πράγματα, αλλά να μπορείς να γράψεις μουσική. Όταν έχεις μόνιμα το νου σου στο πως θα δείξεις ότι ξέρεις, τελικά χάνεται όλη η ουσία.
Δεν είναι άθλημα η μουσική για να ξεχωρίσει ο πιο γρήγορος ή ο πιο δυνατός. Αυτός που θα ξεχωρίσει είναι αυτός που θα γράψει τα καλύτερα κομμάτια, και μόνο αυτός. Προφανώς δε λέω να πάμε στο αντίθετο άκρο, όλοι δηλαδή να παίζουν «γυμνασιακά», αλλά πρέπει να υπάρχει μια ισορροπία ανάμεσα στο feeling και την τεχνική. Όταν όμως θυσιάζεται όλο το feeling στο βωμό της τεχνικής, το αποτέλεσμα είναι να μην ακούμε μουσική αλλά ασκήσεις, των οποίων η χρησιμότητα δεν είναι άλλη από το να μας κάνουν καλύτερους παίκτες και μόνο αυτό.
Γενικά. Θες να γίνεις καλύτερος παίκτης; Ναι, άκου το συγκεκριμένο, σίγουρα θα βρεις πάρα πολλά πράγματα να προσπαθήσεις να βγάλεις εδώ. Θες να ακούσεις μουσική με την οποία θα ταυτιστείς και θα γίνεις λίγο καλύτερος σαν άνθρωπος; Απλά προσπερνάς. Προσωπικά προτιμώ να μείνω άμπαλος σαν κιθαρίστας παρά να ακούω τέτοια πράγματα «για την τεχνική».
1/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
