Βρε καλώς τα παιδιά. Η θρυλική μπάντα επιστρέφει στη δισκογραφία με το γνωστό αιματοβαμμένο εξώφυλλο στο οποίο δεσπόζουν πριόνια και κρέατα. Είναι το ένατο full-length album τους, σε μία μεγάλη πορεία που ξεκινάει από το 1990 και συνεχίζει μέχρι τώρα έχοντας και μία πενταετή παύση. Συγκροτήματα με το ίδιο όνομα υπάρχουν κι άλλα, οι πιο γνωστοί όμως είναι ετούτοι εδώ από το San Jose της California.
Το συγκεκριμένο είναι το ένατο full-length album τους, σε ένα μακρύ κατάλογο ο οποίος έχει και πάρα πολλά demos και splits. Είναι το πέμπτο μετά την επανένωσή τους το 2010 και τα “All Guts, No Glory” (2011), “Necrocracy” (2013) και “Death Revenge” (2017) ενώ το 2015 είχε βγει το “Gore Metal: A Necrospective 1998-2015” στο οποίο επανηχογράφησαν το ντεμπούτο τους “Gore Metal”και το έβγαλαν σε διπλό CD μαζί με το πρωτότυπο.
Δεν είχα ποτέ επαφή με τη συγκεκριμένη μπάντα, αλλά εδώ φαίνεται πως κάνει κάτι διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν. Αρχικά, έχουμε μακράν την μικρότερη σε χρονική διάρκεια κυκλοφορία τους. Μόλις είκοσι έξι λεπτά κρατάει το “Horror”, το οποίο έχει μάλιστα δεκαπέντε (!) κομμάτια, περισσότερα από ποτέ. Εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι οι διάρκειες κυμαίνονται κατά μέσο όρο στα δύο λεπτά, ενώ υπάρχει και ένα που διαρκεί…επτά δευτερόλεπτα! Death metal με grindcore φιλοσοφία που δεν κατεβάζει καθόλου ταχύτητες, ένα album το οποίο είναι ένα διαρκές κοπάνημα από την αρχή μέχρι το τέλος, στο οποίο ακούγονται και αρκετά φρενήρη solos.
Όσο πλάκα λοιπόν και να έχει η όλη φάση, όπως και το videoπου γύρισαν για το “Naked, Screaming And Covered In Blood”, τόσο κουραστικό καταντάει από ένα σημείο και ύστερα. Δεν χρειάζεται να γίνει μεγάλη ανάλυση, οι τύποι απλά βαράνε για περίπου μισή ώρα και αυτό είναι όλο. Δεν ξέρω πώς ακούγονταν στις προηγούμενες δουλειές τους, στις οποίες είχαν «κανονικές» διάρκειες κομματιών, αλλά αυτά τα δίλεπτα δε με αφήνουν καν να τα απολαύσω πριν τελειώσουν.
5/10
Γιώργος Τερζάκης
geo.terzakis@gmail.com
