Οι Γερμανοί melodic death metallers αν και είναι στα σκαριά από το 2005, έπρεπε να έρθει το 2012 για να κυκλοφορήσουν το ντεμπούτο τους ονόματι “Time For Revenge”. Αυτός εδώ λοιπόν είναι ο τρίτος τους δίσκος και ευελπιστώ το συγκρότημα να μην κάνει άλλη μεγάλη παύση για το επόμενο άλμπουμ μιας και μπορούν να δώσουν αυτό το κάτι παραπάνω. Ας περάσουμε όμως στη μουσική.
Ο δίσκος μοιάζει αρκετά με το μελωδικό death metal των αφανών Φιλανδών ηρώων Mors Principium Est (απανταχού επίδοξοι κιθαρίστες ακούστε τους τώρα). Με λίγα λόγια αναμιγνύει κλασικής κοπής At The Gates riffing με πλήκτρα και το αποτέλεσμα για τη μπάντα είναι κάπου στη μέση.
Βασικά αυτό που μου έβγαλε εμένα προσωπικά ο δίσκος είναι ότι η μπάντα όσο επικεντρώνεται στο riffing, το αποτέλεσμα είναι απλά καταιγιστικό, καθώς οι κιθάρες και ξεσηκώνουν και οι μελωδίες έχουν ένα χαρακτήρα που αν στις επόμενες κυκλοφορίες πάει κάποια βήματα παρακάτω, θα δώσει πολλά πράγματα στη μπάντα. Ακούστε π.χ. το “Reborn” και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Από την άλλη ωστόσο, όταν μπαίνουν τα πλήκτρα στο παιχνίδι, ξαφνικά η κιθάρα ξεχνάει το καταιγιστικό riffing και τη μελωδία και περιορίζεται στα power chords και οι τόνοι πέφτουν χωρίς λόγο. Προφανώς και πρέπει να υπάρχουν διαλείμματα στα κομμάτια προκειμένου οι συνθέσεις να αναπνέουν, όμως εδώ νιώθω ότι αυτό γίνεται με τρόπο που δεν ταιριάζει στο συγκρότημα, καθώς όταν η κιθάρα αναλαμβάνει τα ηνία, η μπάντα ακούγεται πραγματικά δολοφονική και όταν μπαίνουν τα πλήκτρα, ακούγεται σαν symphonic metal της σειράς. Ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι και η μπάντα με την οποία τους παρομοίασα παραπάνω, οι Mors Principium Est, ναι μεν έχουν πολλά πλήκτρα, ταυτόχρονα όμως, η κιθάρα παίζει πάντοτε τεράστιο ρόλο στις συνθέσεις τους. Και αυτό φαίνεται σε κομμάτια όπως το “Fragile Flesh” και το “Reclaim The Sun” όπου οι κιθάρες κάνουν όργια ακόμα και πίσω από τα πλήκτρα.
Στην περίπτωση των Horrizon αισθάνομαι πως αυτός ο συνδυασμός ήχων γίνεται αρκετά «άβολα» και το αποτέλεσμα χαντακώνει τη μπάντα. Ελπίζω μελλοντικά να επικεντρωθούν στην κιθάρα και να ξεχάσουν τα πλήκτρα γιατί εκεί φαίνεται ξεκάθαρα ότι μπορούν να παίξουν πραγματικά μεγάλη μπάλα.
7/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
