Ινδονησία. Νησί Κελέβη. Ένα μέρος που σου φέρνει στο μυαλό σεισμούς. Ειδικά το αποτέλεσμά τους όταν συμβαίνουν με επίκεντρο στον ωκεανό. Εκεί που μπορεί να αλλάξουν ξαφνικά τα επίπεδα του πυθμένα. Όταν αυτά αλλάζουν ύψος, τεράστιοι όγκοι νερού μετατοπίζονται ξαφνικά. Αυτή η μεταβολή προκαλεί στο υψηλότερο επίπεδο να έχει τάση προς εξίσωση προς το χαμηλότερο επίπεδο νερού.
Εκ πρώτης όψεως, το αποτέλεσμα είναι αργό. Ένα μεγάλο ομαλό κύμα σχηματίζεται διώχνοντας μεγάλους όγκους νερού προς το χαμηλότερο επίπεδο. Όταν αυτό μεγαλώνει αρκετά ώστε να φέρει καταστροφές σε ακτές που τυχόν συναντήσει, παίρνει πλέον την ονομασία «τσουνάμι». Ένα άλλο χαρακτηριστικό των τεράστιων αυτών νησιών είναι η βιοποικιλότητα και τα διαφορετικά τοπία.
Κάτι τέτοιο θα συναντήσουμε και στο νέο EP των Northorn, με τίτλο, “The Art Of Destruction”. Η μπάντα αυτή σχηματίστηκε εκεί και από το όνομα μπορείτε να καταλάβετε. Το αγκάθι του βορρά. Ένας όμορφος κατά τα άλλα τρόπος να εκφράσουν το στυλ της μουσικής τους. Σαν βασικός άξονας, σκανδιναβικό black metal. Ξεχάστε βέβαια τα blast beats. Έχουμε να κάνουμε με ελαφρά depressive doom/black.
Πρώτος που ξεκίνησε την μπάντα, ο Baphomet Van Northorn. Αφοσιωμένος, μόνος του, μέχρι το 2015 ασχολήθηκε με όλα. Προγραμματισμό τυμπάνων, κιθάρες, μπάσο και φωνητικά. Είναι επίσης μέλος της ινδονησιακής μπάντας Hellsing. Από το 2015 και μετά, το μπάσο στους Northorn ανέλαβε ο Vinz και τις κιθάρες ο Diabolica. Το νέο EP περιέχει πέντε κομμάτια και μοιάζει με επανέκδοση, εν μέρει.
Τα τρία κομμάτια από τα πέντε φαίνεται σαν να έχουν επανακυκλοφορήσει το 2017 με κάπως διαφορετικούς τίτλους από τη μία, ίδια χρονική διάρκεια από την άλλη. Στα πέντε κομμάτια του EP υπάρχει ποικιλία. Είναι αρκετά διαφορετικά μεταξύ τους. Εάν όμως δεί κάποιος μεμονωμένα το κάθε τραγούδι, είναι μεγαλύτερα σε διάρκεια από ότι θα έπρεπε, με αποτέλεσμα να μοιάζουν φλύαρα και επαναλαμβανόμενα, από ένα σημείο και μετά.
Σαν σύνολο, το EP “The Art Of Destruction” δεν μου άφησε κάτι κακό. Η παραγωγή του είναι μέτρια προς καλή. Σε σημεία θα σας θυμίσει και λίγο αργούς Coroner στις ακολουθίες κάποιων ακόρντων. To μόνο γρήγορο κομμάτι που φέρνει σε thrash είναι το “R.I.P.”. Προσωπικά το θεωρώ το καλύτερό τους, από το EP. Εάν είχαν καλύτερο στήσιμο στα τραγούδια τους και πρόσεχαν τη χρονική διάρκεια θα ήταν πιο ευχάριστο το άκουσμά του.
5/10
Σπύρος Γρηγορίου
[email protected]
