Το brutal death όσο ακραίο και να ήταν, παραδέχομαι πως πάντα έκρυβε μέσα του μία εφηβική και σχεδόν αφελή αθωότητα. Παρόλα αυτά ποτέ δεν ήταν το είδος που μπορούσα να πάρω στα σοβαρά. Έχοντας στο νου μου αυτό το γεγονός, ξεκινάω.
Τρίτος δίσκος για τους Αμερικάνους Meathook που συνεχίζει την πορεία τους στα underground κυκλώματα του χώρου. Θέλω να εξηγηθώ από την αρχή. Τέτοιου είδους ακούσματα, όπως είπα, ποτέ δεν ήταν του γούστου μου. Γι’ αυτό και δεν ξέρω πόση βαρύτητα μπορεί να έχει η άποψή μου εδώ.
Το “Crypts, Coffins, Corpses” λοιπόν, φαίνεται να διατηρεί την αξιοπρεπή παρουσία της μπάντας και εξακολουθεί να δίνει εξαιρετικά δείγματα στοιχείων που αποτελούν σήμα-κατατεθέν όπως pig squeals, μονοκόμματα riffs, blastbeats, τεχνική κιθάρα, σχεδόν χαβαλετζίδικους gore στίχους και λοιπά άλλα καλούδια. Ηχητικά θα το κατέτασσα κάπου ανάμεσα στα πρώτα Cannibal Corpse albums επί Chris Barnes και Pathology με λίγο πιο αυξημένα slam περάσματα. Σε σημεία που τα riffs παραμένουν σε σταθερό tempo με τα drums να γίνονται ταχύτερα η φάση θυμίζει αρκετά Suffocation χωρίς όμως να μιλάμε για αντίστοιχη ποιότητα. Όπως όλες οι brutal death μπάντες, έτσι και οι Meathook δεν κάνουν σπουδαία δουλειά ώστε να διαφοροποιηθούν από το κοπάδι αρκούμενοι σε καλά riffs που περιορίζονται στο μισάωρο της συνολικής διάρκειας χωρίς να καταφέρνουν να έχουν στο tracklist κάποια ξεχωριστή στιγμή. Από την άλλη, αν σου αρέσει έστω ένα κομμάτι (καθαρά υποκειμενικά πάντα) δε βρίσκω λόγο να μη σου αρέσει και το υπόλοιπο album.
Οπότε το “Crypts, Coffins, Corpses” για μένα προσωπικά, είναι “love it or hate it” περίπτωση. Είναι ένας κλασικός brutal death δίσκος που απευθύνεται στο κλασικό brutal death κοινό. Ούτε κάτι παραπάνω, αλλά ούτε και κάτι παρακάτω.
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
