Δεκαέξι ολόκληρα χρόνια, από την κυκλοφορία του album “Necrosis” το 2004, χρειάστηκαν για την επιστροφή των Νορβηγών death metallers Cadaver. Για όσους δεν γνωρίζουν τι εστί Cadaver, εν συντομία αναφέρω η μπάντα έπαιζε και παίζει old-school death metal, ιδρύθηκε το 1988 από τον κιθαρίστα Anders Odden, γνωστός και ως Neddo επίσης μέλος των Magenta και μπασίστας των Satyricon, και τον drummer και τραγουδιστή Ole Bjerkebakke. Η καριέρα τους χωρίζεται χρονικά στις περιόδους 1988 -1995, 1999-2001 ως Cadaver Inc, 2002-2004 και τέλος 2010 μέχρι σήμερα έχοντας στο ενεργητικό τους, πριν την κυκλοφορία του “D.G.A.F.”, τέσσερα demos, τέσσερα full-length albums, έναν live δίσκο και μια split κυκλοφορία μαζί με τους Voice Of Hate.
Εν έτει 2020 λοιπόν ο Anders Odden (ηγέτης των Cadaver και μοναδικό αρχικό μέλος) αναλαμβάνει τις κιθάρες, το μπάσο και τα φωνητικά. Ενώνει τις δυνάμεις του με τον drummer Dirk Verbeuren (Megadeth, Soilwork, Abyssal Vortex, Bent Sea, Freya) και οι Cadaver επιστρέφουν με το EP “D.G.A.F.” (“Don’t Give A Fuck”) το οποίο αποτελεί προπομπό του full album που θα κυκλοφορήσει κάποια στιγμή το 2021.
Και τίποτα να μη γνωρίζεις απ’ όλα τα παραπάνω για τους Cadaver, το εξώφυλλο και μόνο της εν λόγω κυκλοφορίας φτάνει για να μπεις στο νόημα. Το “D.G.A.F.” αποτελείται λοιπόν από τρία τραγούδια old-school death metal με τη διάρκεια τους να αγγίζουν τα έντεκα λεπτά. Η παραγωγή του EP είναι πολύ καλή διατηρώντας από τη μια το old-school συναίσθημα, χωρίς να ακούγεται παρωχημένη και βγαλμένη από άλλες εποχές από την άλλη.
Η έναρξη του “D.G.A.F.” γίνεται με το ομώνυμο τραγούδι στο οποίο έχουμε και τη συμμετοχή ως καλεσμένου του τραγουδιστή των Carcass, Jeff Walker. Ξεκίνημα σε mid-tempo ρυθμούς μέχρι το πρώτο άκρως “γραφικό” αλλά συνάμα πωρωτικό refrain “don’t give a fuck” για να ξεκινήσουν από εκείνο το σημείο τα blast beats και τα ξέφρενα riffs που οδηγούν σε ένα μανιασμένο solo λίγο πριν το τέλος.
Δεύτερο στη σειρά το “Deformed Insanity”. Πιο τεχνικό και αργό αρχικά, ξεσπά στο μέσο του επιταχύνοντας για να επιστρέψει στο τέλος στην αρχική του τεχνική μορφή. Ίσως το πιο «ξένο» τραγούδι που έχουν γράψει οι Cavader σε σχέση με το παρελθόν τους και με σαφείς τις επιρροές από τις άλλες μπάντες που συμμετέχει ο Odden.
Τέλος, στο “Disgrace” έχουμε μια doomy εισαγωγή με το tremolo της κιθάρας να πρωταγωνιστεί και κάπου εκεί ξεσπά καταιγισμός στο πιο γρήγορο τραγούδι του EP, με τη λέξη “disgrace” να ξερνιέται κατ’ επανάληψη στο refrain και με ένα άκρως πωρωτικό solo στο τέλος. Για μένα, το καλύτερο τραγούδι του.
Σίγουρα στο “D.G.A.F.” δεν υπάρχει ίχνος πρωτοτυπίας ή κάτι που δεν έχουμε ξανακούσει. Υπάρχουν όμως τρία άκρως πωρωτικά τραγούδια με έμφαση στο old-school συναίσθημα, με εξαιρετικά φωνητικά και πολύ καλές κιθάρες που δεν θα αφήσουν κανέναν οπαδό του είδους ανικανοποίητο. Δυνατή η επιστροφή των Cavader ελπίζω στο επερχόμενο full-length album να καταφέρουν να γράψουν εξίσου καλά τραγούδια και, γιατί όχι, να προσθέσουν ακόμη περισσότερα πράγματα.
7,5/10
Πάνος Πρέντζας
[email protected]
