Οι Velvet Viper μας έρχονται από το Αμβούργο και ξεκίνησαν το 1990. Στον χώρο έμειναν μέχρι το 1993 και επανήλθαν το 2017. Κακώς βέβαια κατά τη γνώμη μου και θα σας εξηγήσω στην πορεία γιατί. Θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα αυτή τη φορά και θα αναφερθώ πρώτα στη μελωδία για την οποία δεν μπορώ να πω τίποτα το ιδιαίτερο. Κάνω αυτόν τον διαχωρισμό γιατί θέλω να σταθώ περισσότερο στα φωνητικά. Κλασικό heavy παίζουν οπότε riffs, solos και τα συναφή δεν έχουν κάτι το ξεχωριστό.
Βάζω το πρώτο κομμάτι και σκέφτηκα πως κάτι καλό έρχεται στη συνέχεια. Ένα μικρό intro ήταν με διάρκεια ούτε δύο λεπτά. Βάζω το δεύτερο και απλά ήθελα να το κλείσω με το που ξεκίνησαν τα φωνητικά. Το ίδιο ισχύει φυσικά και για τα υπόλοιπα. Δε γίνεται να μην ακούν τα άλλα μέλη πως είναι άφωνη η γυναίκα. Δεν ξέρω πως ακουγόταν πίσω στα 90s αλλά δεν θέλω να μπω και στη διαδικασία να μάθω. Δεν βρίσκω τον λόγο να ταλαιπωρήσω περισσότερο τα αυτάκια μου. Αν είχε καλή φωνή στα νιάτα της, μπράβο της. Τώρα όμως στα γεράματα δεν ακούγεται. Θα μπορούσαν να τα πειράξουν λίγο για να σωθεί η κατάσταση. Όχι πως αυτό είναι απόλυτα σωστό αλλά αφού θες τόσο πολύ να βγάλεις album στα 72 σου φρόντισε να μην κάνεις τον κόσμο να αγανακτεί σε κάθε τραγούδι και κυρίως στις ψηλές που νομίζεις ότι κάποιον σφάζουν.
Οφείλω, όμως, να της αναγνωρίσω τα κότσια που έχει για να κάνει έστω και αποτυχημένα την προσπάθεια της σε αυτή την ηλικία. Μπράβο γιαγιά! Τελειώνω με το εξώφυλλο και για ακόμα μια φορά θα γίνω η περίεργη θείτσα. Δεν είναι ωραίο, έχει κάτι το αποκρουστικό πάνω του. Με τις μορφές που είναι σχεδιασμένες σε πιάνει μια αηδία όπως και να το κάνουμε. Από εμένα είναι όχι για αυτό και έπεται καταπέλτης.
3/10
Χριστίνα Γιαννούλη
[email protected]
