Η αλήθεια είναι ότι τόσο ο τίτλος όσο και το όνομα του καλλιτέχνη μαρτυρούν στον ακροατή την κατεύθυνση του δίσκου. Όμως, επειδή εμπιστεύομαι το αυτί μου πιο πολύ από τον οποιονδήποτε τίτλο, βρέθηκα εν τέλει προ…. “Ανμπολίβαμπολ” εκπλήξεως όταν διαπίστωσα την κατεύθυνση της κυκλοφορίας, η οποία δεν είναι άλλη από ένα μελωδικό hard’n’heavy με απλές δομές, μελωδικά, “πιασάρικα” σόλο και γυναικεία φωνητικά που φέρνουν στο μυαλό την Doro Pesch και γενικά, χωρίς τη διάθεση να ανακαλύψει κάτι νέο.
Το να είσαι ρομαντικός με το παρελθόν δεν είναι κάτι το κακό. Πάρτε για παράδειγμα τους Motorhead. 22 full-length albums, όλα με την ίδια νοοτροπία στις συνθέσεις και μόλις ένα κακό (“March Or Die”). Στα του δίσκου τώρα, περιέχει κάποιες ωραίες ιδέες, για παράδειγμα το σόλο στο εναρκτήριο “Crazy”, που πιστεύω πως θα “σκάσει” αρκετά χαμόγελα στους νοσταλγούς της φάσης (εδώ έσκασε σε μένα και με έπιασε απροετοίμαστο). Για να μπορείς όμως να βγάζεις δίσκους με την ίδια συνταγή και να είσαι ακόμα καλός, πρέπει η μπάντα σου να έχει αυτό το “κάτι” που την κάνει ε(ρε)θιστική ακόμα κι αν παίζει τρία ακόρντα σε κάθε δίσκο. Ε, οι Rosy Vista δεν το έχουν, με αποτέλεσμα ο δίσκος στο μεγαλύτερο μέρος του να είναι ανέμπνευστος, κάτω του μετρίου και τα όποια καλά σημεία να είναι απλά οάσεις στην έρημο. Και είναι κρίμα γιατί αν δούλευαν λίγο παραπάνω τις ιδέες τους, θα μπορούσαν να βγάλουν μία καλή δουλειά σε μια εποχή που το είδος χαρακτηρίζεται τουλάχιστον παρωχημένο. Εντάξει, δεν είπαμε να παίζουν και σαν τους Portrait (σουηδική heavy metal ΓΚΡΟΥΠΑΡΑ) αλλά το θεωρώ ανεπίτρεπτο, εν έτει 2019 ένα άλμπουμ να έχει τόσο μεγάλη έλλειψη ιδεών.
Κλείνοντας, πρόκειται σε γενικές γραμμές για μια κυκλοφορία που ακούγεται ευχάριστα στην παραλία κάνοντας βουτιές και πίνοντας μπύρες. Αυστηρά μέχρι εκεί όμως. Και ξαναλέω, κρίμα, γιατί θα μπορούσε να βγει κάτι καλό.
5/10
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
