Για να λέμε τα πράγματα με το όνομα τους… Μόλις διάβασα τον τίτλο του δίσκου και το όνομα του συγκροτήματος, το μυαλό πήγε κατευθείαν σε αυτό που φαντάζονται οι περισσότεροι: 80s-worship hard rock/glam που αναπολεί τα “περασμένα μεγαλεία” της τότε εποχής και πραγματικά, διαπίστωσα ότι το ένστικτο μου δε με ξεγέλασε.
Συνηθισμένη δομή στις συνθέσεις (verse-chorus-verse), απλοϊκά solos και riffs με τα κλασσικά power chords, στίχοι για πάρτι (ενδεικτικοί τίτλοι: “Get It On”, “Just A Night Away”, “Rock’n’Roll Heaven”), όλα σχεδιασμένα με τη radio-friendly νοοτροπία της εποχής για να μείνουν τα τραγούδια στον ακροατή. Το πρόβλημα όμως είναι το εξής: Δεν ζούμε στο 1989, αλλά στο 2019 και ως εκ τούτου, τέτοιες κυκλοφορίες, είναι δυστυχώς πολύ δύσκολο να εντυπωσιάσουν σοβαρούς ακροατές και οπαδούς μουσικής (ναι υπάρχουν και τέτοιοι!). Και εξηγούμαι: Προφανέστατα και όλοι οι οπαδοί οφείλουμε να αγαπάμε το old school ως μουσική και νοοτροπία και δη, είδη όπως το hard rock που όχι μόνο είναι η βάση για το σκληρό ήχο, αλλά έμαθε και σε πολλούς από εμάς γερή μπάλα σε μια ηλικία που δε μπορούσαμε να ακούσουμε Dismember για παράδειγμα. Ταυτόχρονα όμως ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ να είμαι επιεικής με ένα εγχείρημα το οποίο ζέχνει “ανεμπνευσιά”, λογική ραδιοφώνου (“εύκολες” συνθέσεις για να κολλήσουν στο μυαλό, που στην τελική δεν κολλάει τίποτα) και είναι παρωχημένο σε βαθμό που σχεδόν χλευάζει τον ακροατή.
Κλείνοντας, “Mama Said Rock Is Dead”, και όσο βγαίνουν τέτοιοι δίσκοι, θα χει δίκιο. Και για να μην το κουράζουμε, πρόκειται για μια κυκλοφορία από μεσήλικες νοσταλγούς της εποχής των 80s, του αχαλίνωτου “σεχ” και των πάρτι για μεσήλικες της ίδιας φάσης. Εάν είστε αυτής της ηλικίας/νοοτροπίας, παίζει και να βρείτε το δισκάκι διασκεδαστικό. Οι υπόλοιποι, απλά προσπεράστε.
3/10 (και πολύ του είναι).
Θοδωρής Κατσικονούρης
[email protected]
