Τους Defaced Creation φαντάζομαι ότι θα είστε πολλοί λίγοι εκείνοι που θα τους γνωρίζετε. Δεν νομίζω όμως ότι θα ισχύει και το ίδιο για τους επίσης Σουηδούς tech death metallers Aeon. Μαντέψτε τι γίνεται εδώ, από τις στάχτες των Defaced Creation δημιουργήθηκαν οι Aeon. Πριν πω οτιδήποτε άλλο να σας προτείνω να αντιμετωπίσετε την συγκεκριμένη περίπτωση όπως θα αντιμετωπίζατε τους Burn The Priest (Αν δεν ζείτε κάτω από μια μεγάλη πέτρα που βρίσκεται κάτω από ακόμα μια μεγαλύτερη στο κέντρο της ερήμου, τότε μάλλον θα γνωρίζετε πως αυτό ήταν το πρώτο όνομα των Lamb Of God). Με τα παραπάνω θέλω να πω ότι καλύτερο θα ήταν να δείτε τον δίσκο αυτό σαν το πρώτο, άγουρο είναι η αλήθεια, άλμπουμ των Aeon παρά σαν κάτι αυτοτελές. Ξεκινάμε τώρα. Αυτή η πρώτη προσπάθεια των συγκεκριμένων Σουηδών που στο αρκετά μακρινό 1999 έπαιζαν υπό το όνομα Defaced Creation είναι μια άρτια εκτελεστικά προσπάθεια στο τεχνικό brutal death metal προφανώς της αμερικάνικης κοπής. Οι ρυθμοί είναι κυρίως up tempo με σχεδόν ολοκληρωτική όμως την απουσία blastbeats. Για την ακρίβεια θα βρείτε αρκετά σημεία με blasts στα τύμπανα με ιδιαιτέρως τεχνικό παίξιμο στα έγχορδα που όμως ακούγονται πολύ Thrashy και κατά τα λοιπά αρκετά βαλτώδη και χωρίς να φαντάζουν υπερ-γρήγορα. Τα φωνητικά επίσης είναι ιδιαίτερα brutal θυμίζοντας γνώστο γρυλιστή (δεν θα πω τραγουδιστή) ο οποίος έφυγε από την μεγάλη μπάντα του, ύστερα από τσακωμό με τον μπασίστα και αρχηγό της μπάντας για να φτιάξει άλλο υπερ-επιτυχημένο death metal group που χαρακτηρίζεται για το groovy παίξιμό του. Πείτε μου ειλικρινά αν παίζαμε το γνωστό σε όλους επιτραπέζιο παιχνίδι “Ταμπού” και με τα παραπάνω στοιχεία προσπαθούσα να σας περιγράψω μια αμερικάνικη deathmetal μπάντα, πόση σκέψη θα χρειαζόσασταν για να γκαρίξετε μέσα στα μούτρα μου Cannibal Corpse βρε ηλίθιε!! Ακριβώς αγαπητοί μου αναγνώστες! Αν μπορούσα με δυο λέξεις να σας απαντήσω τι άκουσα για να γράψω την κριτική θα σας έλεγα την κορυφαία από άποψη πωλήσεων μπάντα του χώρου. Αν ακόμη μου βάζατε και το μαχαίρι στο λαιμό θα σας παρέπεμπα στην κορυφαία στιγμή της πρώτης φάσης της πορείας τους, το θεόρατο “Bleeding” και μετά θα έφευγα. Αυτά αρκούν νομίζω για έναν δίσκο που έχει μια κάποια (κατά τη γνώμη μικρή) ιστορική αξία, που αν όμως τον έβγαζε μια μπάντα χωρίς την πορεία(έστω και με άλλο όνομα) των Aeon μάλλον θα είχαμε σταματήσει να ασχολούμαστε ήδη. Γι’ αυτούς που θέλουν να έχουν μια άποψη για το τι γενικά έπαιζε στην Σουηδία και γι αυτούς που τους αρέσει ο αμερικάνικος ήχος στο ιδίωμα αλλά παιγμένος από ευρωπαίους μια χαρά είναι. Μέχρι εκεί όμως.
6/10
Τάσος Δεληγιάννης
