Τι να πει κάποιος όταν λαμβάνει ένα δίσκο για κριτική, από ένα συγκρότημα στο οποίο frontman και κιθαρίστας είναι ο Andy Brings, ο άνθρωπος που έχει παίξει κιθάρα σε δίσκους σαν το “Tapping The Vein” και “Get What You Deserve” των Sodom. Έτσι απλά και ωραία, το τρίο των Double Crush Syndrome, έχει ήδη περιοδεύσει με ονόματα σαν τους W.A.S.P., Doro, Loudness και Sebastian Bach (ex-Skid Row).
Κάποιος θα περιμένει ότι το “Die For Rock ‘N’ Roll” θα είναι τουλάχιστον ένας ενδιαφέρον δίσκος, με βάση όλα αυτά τα διαπιστευτήριά και με το γεγονός ότι η θυγατρική της Nuclear Blast, Arising Empire, έδωσε κατευθείαν συμβόλαιο στην μπάντα για την κυκλοφορία του ντεμπούτου της. Και ναι, είναι τουλάχιστον ενδιαφέρον το “Die For Rock ‘N’ Roll”.
Μια μίξη Ramones, Skid Row, Green Day, Motorhead και λίγο από Motley Crue, δίνει τον τόνο στον οποίο κινούνται οι Double Crush Syndrome. Οι punk επιρροές είναι αρκετά μεγάλες όμως, ώστε να μου χαλάσουν το όλο σύνολο. Για παράδειγμα το opener “Gimme Everything” ενώ μου θυμίζει κάπως το “Got The Time” των Anthrax, έχει αρκετές παραπομπές σε punk καταστάσεις που μου απομυζούν όλο το ενδιαφέρον της σύνθεσης.
Κάπως έτσι κυλάνε και όλες οι συνθέσεις του δίσκου, με εξαιρέσεις τα “On Top O fMt. Whateverest” (τι τίτλος), “Yeah Pain” που τα rock στοιχεία βγαίνουν πολύ πιο μπροστά από τα punk και κάνουν τα πράγματα πολύ πιο ενδιαφέροντα στα αυτιά μου. Εκεί όμως που η μπάντα καταφέρνει να κάνει αυτό που μάλλον είχε στο μυαλό της, είναι στο πολύ καλό κομμάτι “Can’t You Be Like Everyone Else”, στο οποίο μπλέκουν άριστα και με αριστοτεχνικό τρόπο όλες τις rock αλλά και Punk επιρροές τους. Στο κομμάτι αυτό, πραγματικά δείχνουν το δρόμο τον οποίο πρέπει να ακολουθήσουν για να κάνουν κάτι πολύ ενδιαφέρον. Εντάξει, παίζει ρόλο και το εθιστικό ρεφρέν στο κομμάτι αυτό.
Από εκεί και πέρα, δεν μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με το ντεμπούτο “Die For Rock ‘N’ Roll” των Double Crush Syndrome. Νομίζω ότι η μπάντα πάσχει από το σύνδρομο εύρεσης ταυτότητας. Το λιγότερο που μπορώ να πω πάντως είναι ότι, σίγουρα αρκετές συνθέσεις στο δίσκο, δείχνουν ότι υπάρχουν δυνατότητες για το μέλλον. Σίγουρα ο δίσκος αυτός δεν προτείνεται για δεινόσαυρους σαν εμένα. Μόνο για τους φανατικούς του είδους.
5.5/10
Δημήτρης Σταύρος
[email protected]
