Το ότι ένα συγκρότημα σαν τους Judicator μου έχει ξεφύγει όλα αυτά τα χρόνια με κάνει να θέλω να βαρέσω το κεφάλι μου στον τοίχο αλλά και να αποδεχθώ άλλη μια φορά την μαγεία της μουσικής μας που όσο ζεις μαθαίνεις. Οι Αμερικάνοι πραγματικά με εντυπωσίασαν από την πρώτη ακρόαση.
Οι Judicator λοιπόν δεν είναι ένα νέο συγκρότημα. Από το 2012 και μετά έχουν κυκλοφορήσει άλλα τέσσερα πλήρη albums και εγώ προφανώς ζω κάτω από μια πέτρα. Φέτος επιστρέφουν με ανανεωμένη κατά τα 3/5 της σύνθεσης τους. Εξάλλου κεντρικός πυρήνας του σχήματος ήταν από την αρχή οι Tony Cordisco και John Yelland.
Το “Let There Be Nothing” μπορεί να χαρακτηριστεί ως το παιδί που θα έβγαινε από τον γάμο των Blind Guardian με τους Iron Maiden (με λίγη παραπάνω έμφαση στους δεύτερους). Τα μακροσκελή τραγούδια του είναι γεμάτα μελωδίες και τεχνικά σημεία, εξάλλου και οι ίδιοι δηλώνουν οπαδοί των Blind Guardian, που θυμίζουν έντονα την πρώιμη περίοδο του σχήματος. Πολυφωνίες, καταιγισμός από riff και τύμπανα στο 101% είναι σημεία αναφοράς εδώ.
Αν όλα τα παραπάνω δεν κάνουν τα μάτια σας καρδούλες πάμε και στους στίχους. Όλο το album περιστρέφεται γύρω από τον έκτο αιώνα και την βυζαντινή αυτοκρατορία. Τα παιδιά είναι διαβασμένα σίγουρα. Η μουσική μας, μας έχει χαρίσει φοβερές στιχουργικές στιγμές και αυτή είναι μια ακόμα. Δεν μπορώ παρά να πω ένα μεγάλο μπράβο στο συγκρότημα για την δουλειά του. Η φωνή του Tony Cordisco μπορώ να πω ότι στην αρχή με δυσκόλεψε αλλά μετά από δύο-τρεις ακροάσεις αποφάσισα ότι δένει άψογα με το μουσικό σκέλος του σχήματος.
Για εμένα το “Let There Be Nothing” θέτει υποψηφιότητα για τα καλύτερα albums του 2020, μια χρονιά που έχει ήδη αρκετές καλές στιγμές. Οπαδοί των σχημάτων που προανέφερα είμαι σίγουρος πως θα το λατρέψουν.
9/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
