Οφείλω να ομολογήσω πως αυτό το άλμπουμ με μπέρδεψε αρκετά. Ενώ το “Where Stories End” μου άρεσε πολύ, δεν μπορώ να παραβλέψω το γεγονός πως οι επιρροές του είναι το λιγότερο εμφανείς. Ας δοκιμάσω λοιπόν μια διαφορετική προσέγγιση. Πόσοι από σας νοσταλγείτε τους Pain of Salvation με την τεχνοτροπία και το ύφος των 2 πρώτων άλμπουμ; Πόσοι από σας στην ερώτηση για το καλύτερο Dream Theater άλμπουμ ψηφίζετε δαγκωτό “Awake” έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού σας ότι ίσως αδικείτε το Images; Φανταστείτε επίσης τώρα, ότι ο Gindelow καπάρωνε τη θέση του LaBrie και το Awake το τραγουδούσε αυτός, αλλά με τα ίδια vocal melodies (όχι πως θα χάλαγε λίγους). Αυτό ακριβώς είναι οι Darkwater. Πραγματικά δεν υπάρχουν και άλλα που θα μπορούσα να πω για το 2ο άλμπουμ των Σουηδών. Άντε να πω πως η παραγωγή έγινε στα Fredman studios και αυτό από μόνο του είναι εγγύηση για τον ήχο του “Where Stories End”. Από ’κει και πέρα κάποιοι θα το βρουν σαν μια κακόγουστη αντιγραφή και θα το προσπεράσουν και άλλοι θα το απολαύσουν έστω και για μια φορά, σαν μια νοσταλγική επιστροφή στο παρελθόν. Εγώ πάντως κλίνω προς τη δεύτερη κατηγορία.
6,5/10
Γιώργος Τσινάνης
