Είναι αρκετά εντυπωσιακό ότι οι Winger, τριάντα πέντε χρόνια από την κυκλοφορία του ντεμπούτου τους, έχουν καταφέρει να διατηρήσουν ανέπαφη την αρχική τους σύνθεση ενώ άλλα συγκροτήματα της εποχής τους έχουν χάσει ή αντικαταστήσει τα βασικά τους μέλη. Το ότι το γκρουπ έφτιαξε ένα άλμπουμ τόσο στιβαρό όσο είναι το “Seven” είναι απόδειξη της συλλογικής τους δύναμης και δεξιοτεχνίας, και της μοναδικής δύναμης που φέρει ο ηγέτης τους. Επιστροφή λοιπόν εννέα χρόνια μετά την κυκλοφορία του “Better Days Comin’” με έναν δίσκο πραγματικό αριστούργημα!
Σίγουρα μας περίμεναν στην γωνία αφού το πρώτο χτύπημα γίνεται με το “Proud Desperado”, με τα εξαιρετικά του riffs τα οποία σου φτιάχνουν τη διάθεση καθώς ο Kip Winger σε εγκλωβίζει στην δύνη των φωνητικών μελωδιών του. Είναι μια τρομερή αρχή, που γίνεται ακόμα πιο αξιοσημείωτη όταν σειρά παίρνει το “Heaven‘s Falling”, το οποίο είναι άλλο ένα ανυπέρβλητο έπος, ένα κλασσικό κομμάτι στην υφή της μπάντας με ένα τεράστιο ρεφρέν να απογειώνει το τραγούδι.
Ο Winger άλλωστε πάντα ήταν ευέλικτος στο να συνθέτει περίπλοκα σε δομή τραγούδια, τολμώ να πω σχεδόν progressive rock ύμνους με πυγμή και αλλά και ιδιαίτερα δυναμικές μπαλάντες που μένουν ανεξίτηλα/ες στο χρόνο. Πάρτε για παράδειγμα τα “It‘s Okay” και “Tears Of Blood” όπου και ένας «μύστης» μπορεί να διακρίνει κάποια στοιχεία που «φωνάζουν» από το ένδοξο παρελθόν της μπάντας. Το “It‘s Okay” ενισχύει τη διαδικασία βάζοντας τους Winger και Rob Beach να ανταλλάσσουν τα κύρια φωνητικά ενώ το “Tears Of Blood” κάνει το ίδιο μεταβαίνοντας κρυφά από την ιδιαίτερη εισαγωγή του σε ένα δραματικό refrain.
Δεν μπορώ σε καμία περίπτωση να αφήσω απέξω το αριστούργημα “Do Or Die”, όπου ως βάση το κομμάτι έχει μια ακουστική κιθάρα να καταλαμβάνει το κύριο λόγο ενώ η γέφυρα του κομματιού… απλά «τα σπάει!». Τίποτα, όμως, δεν σε προετοιμάζει αρκετά για το κλείσιμο του άλμπουμ, το οποίο γίνεται με το “It All Comes Back Around”, ένα επικό επτά και πλέον λεπτά δυναμικών αλλαγών, από αιθέριες στιγμές σε refrain έπη. Ο Kip Winger μεγαλουργεί και ο Reb Beach λάμπει με τα σόλο του να κινούνται από αργόσυρτα bends σε εξαιρετικά γρήγορα παιξίματα. Σε όλο το μεγάλο τραγούδι, δεν πάει χαμένη στιγμή ή νότα. Όλα τα διάφορα μέρη έχουν τοποθετηθεί αρμονικά έτσι ώστε να ταιριάζουν σε ένα ευρύτερο αρμονικό σύνολο.
Τα λόγια είναι απλά περιττά. Αν σας αρέσει το ποιοτικό hard rock και είστε λάτρης των δεξιοτεχνικών παιξιμάτων, οφείλετε στον εαυτό σας να τσεκάρετε το “Seven”. Σίγουρα μέσα στα πέντε καλύτερα hard rock album της χρονιάς, αν όχι το καλύτερο για εμένα προσωπικά.
9/10
Νίκος Σιγλίδης
[email protected]
