Δεν ξέρω ποιοι κάθονται και γράφουν τα δελτία τύπου που συνοδεύουν κατά καιρούς κάποιες κυκλοφορίες, αλλά θα θελα να τους πω να ηρεμήσουν λιγάκι. Ναι, το καταλαβαίνω πως έχεις να προωθήσεις ένα προϊόν, αλλά το να γράφεις προτάσεις του στυλ «οι άλλοι δεν νιώθουν αυτό που παίζουν αλλά εμείς είμαστε true, εμείς είμαστε άντρες κι αυτοί αγοράκια» και παρόμοιες τέτοιες ομορφιές, παίζει να έχει και το αντίθετο αποτέλεσμα από αυτό που προσδοκάς. Λες και οι Vampire ανακάλυψαν ξαφνικά τον τροχό ή τη φωτιά, λες και είναι η μόνη μπάντα που παίζει παλαιάς κοπής και φιλοσοφίας thrash metal, λες και ανεβάζουν την ποιότητα της μουσικής τους επειδή χρησιμοποιούν ψευδώνυμα και δεν φαίνονται οι φάτσες τους στις φωτογραφίες. Αφήνοντας στην άκρη τα φαιδρά προωθητικά τερτίπια, εδώ έχουμε την πρώτη full length δουλειά των Σουηδών από το Gothenburg, μετά από ένα αρκετά πετυχημένο στους underground κύκλους demo που κυκλοφόρησαν το 2012. Όπως ανέφερα και παραπάνω, η μπάντα επιδίδεται στο ευγενές άθλημα του old school thrash metal, με κύριες επιρροές τους (όπως και στις περισσότερες Ευρωπαϊκές μπάντες του είδους) τους παλιούς Destruction (κυρίως), τους πρώτους δίσκους των Sodom, και νομίζω ότι κάπου πήρε τ’ αυτί μου κάτι Celtic Frtos-ικά Ουγκ και riffs.. Ωμότητα, τραχύτητα, ταχύτητα, είναι το τρίπτυχο της επιτυχίας της μπάντας, συνοδευόμενο από μια αρκετά μυστηριακή ατμόσφαιρα, δανεισμένη από το πρώτο κύμα του Νορβηγικού black metal. Έχουν όλα εκείνα τα στοιχεία που τους φέρνουν ένα σκαλί πάνω από τον μεγαλύτερο όγκο των ανάλογων κυκλοφοριών: λυσσασμένα riffs, φωνητικά απ’ τον τάφο, μικρά και ουσιαστικά σολάκια, τύμπανα πολυβόλα, και όλα τυλιγμένα και αμπαλαρισμένα με μια σύγχρονη παλλαϊκή παραγωγή. Η πρωτοτυπία τους είναι κάποια κλασσικομεταλλικά περάσματα εδώ κι εκεί, αλλά και αυτό το έχω ξανακούσει και αλλού. Πάντως τραγούδια όπως το “The Bestial Abyss” και “Cellar Grave Vampire” έχουν τα φόντα να ξεσηκώσουν τον κόσμο όταν ακούγονται, και το “The Fen” με την ακουστική εισαγωγή του (δάνειο από το τραγούδι των Covenant, “The Sulfur Beast”) και την εναλλαγή high και mid tempo σημείων, σπάει την μονοτονία των γρήγορων ταχυτήτων που επικρατούν σε όλο υπόλοιπο άλμπουμ. Τελικά μου άρεσε αρκετά το δισκάκι αυτό, με όλα τα προτερήματα και τις αδυναμίες του συνιστά ένα καλό ντεμπούτο, μια καλή αρχή για την νεογέννητη καριέρα της μπάντας. Ας αφήσουν τις βαρύγδουπες δηλώσεις και τους υποτιμητικούς χαρακτηρισμούς και ας αφήσουν τη μουσική τους να μιλήσει. Έτσι κι αλλιώς, για τη μουσική γίνονται όλα αυτά.
7 /10
Νίκος Κεφαλίδης
