Ένα αρκετά σύνηθες πρόβλημα που συναντώ σε νέα συγκροτήματα είναι η ανάγκη τους να παίξουν τόσο πολύ metal που απλά το metal τους στο metal είναι υπερβολικά metal! Μήπως έβαλα πολύ την λέξη metal σε αυτή την πρόταση; Θα εξηγηθώ παρακάτω. Οι Manam είναι ένα αρκετά νέο συγκρότημα, έτος ίδρυσης το 2017 (τέλη για την ακρίβεια) και απ’ ότι φαίνεται δεν έχασαν καθόλου χρόνο μιας και σχεδόν αμέσως κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο τους.
Αν λοιπόν κάποιος προσπαθήσει να κρίνει αυτό το βιβλίο (δίσκο) από το εξώφυλλο μάλλον θα πέσει πολύ έξω. Το αρκετά φουτουριστικό εξώφυλλο, με την ανάλογη group band shot μάλλον θα φέρει στον νου σχήματα που κινούνται στον χώρο του industrial ή και του symphonic metal. Όμως το συγκρότημα δεν έχει καμία μα ΚΑΜΙΑ σχέση με αυτά τα παρακλάδια.
Το αντίθετο: το “Rebirth” ξεκινά σαν ένα αμιγώς melodic death metal album. Κάπου όμως στα μισά της διαδρομής το σχήμα ανακαλύπτει το power metal. Εδώ κολλάει και η αρχή αυτής της παρουσίασης. Λίγο παρακάτω δείχνουν να θέλουν να τα ανακατέψουν αυτά τα δύο, βλέπε “Revelation”. Υπάρχουν αρκετές καλές στιγμές. Ειδικά η δουλειά που έχει γίνει στις κιθάρες είναι πολύ καλή ότι στυλ και αν αυτές εκπροσωπούν. Δεν θα χρειαζόμουν να διαβάσω κανένα δελτίο τύπου για να καταλάβω ότι το σχήμα είναι από την Ιταλία, αν μη τι άλλη η προφορά του τραγουδιστή τους όταν αυτός τραγουδά καθαρά είναι αρκετή για να προδώσει την καταγωγή τους.
Το θέμα όμως είναι: σε ποιους ακριβώς απευθύνονται οι Manam; Στους death-άδες; Στους power-άδες; Πόσοι άραγε από τους μεν εκτιμούν και τους δε (και τούμπαλιν); Το πείραμα τους είναι σίγουρα ενδιαφέρον αλλά δεν είναι λίγες οι στιγμές που στα αφτιά μου ηχούν σαν ένα σχήμα με δύο κατευθύνσεις. Αυτό δεν είναι και το πιο εύκολο πράγμα στον κόσμο. Σαν ένα νέο συγκρότημα πιστεύω ότι οι Manam έχουν τον χρόνο μπροστά τους να βρουν τον βηματισμό τους.
6/10
Μιχάλης Νταλάκος
mdalakosreports@gmail.com
