Μετά τα doom metal πλήγματα που δεχθήκαμε από Sorcerer και Pale Divine έρχονται οι Stygian Crown από το Los Angeles να μας αποτελειώσουν και αν είχε μείνει κάτι όρθιο να το κατεδαφίσουν με έναν δίσκο απίστευτης βαρύτητας και ποιότητας. Μπάντα που δημιουργήθηκε το 2018 από τον drummer Rhett Davis (πρώην Morgion και νυν Gravehill) ο οποίος κάλεσε τους συμπαίκτες του στους Gravehill, Nelson Miranda (κιθάρες) και Jason Thomas (μπάσο) να τον πλαισιώσουν.
Επόμενη προσθήκη στη σύνθεση των Stygian Crown ήταν ο κιθαρίστας Andy Hicks (Morbid Eclipse) και αυτό που έλειπε για να συμπληρωθεί το παζλ ήταν ο άνθρωπος πίσω από το μικρόφωνο. Βρέθηκε στο πρόσωπο της Melissa Pinion, τραγουδίστρια με κλασικές σπουδές, όταν η σύζυγος του Davis είδε ένα video στο YouTube με την Melissa να τραγουδά το “Hallowed Be Thy Name” των Iron Maiden. Την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε το demo “Through Divine Rite”, με τα τρία τραγούδια του να υπάρχουν και στο “Stygian Crown”. Οι άνθρωποι της Cruz Del Sur είδαν τους Stygian Crown να παίζουν σε κάποιο festival και τους υπέγραψαν. Οπότε τα μέλη της μπάντας άρχισαν να δουλεύουν πάνω στο ντεμπούτο full-length album τους.
Τα drums του album ηχογραφήθηκαν στο Trench Studios (Exhumed, Hirax) από τον John Haddad. Οι κιθάρες, το μπάσο και τα φωνητικά ηχογραφήθηκαν στο home studio του Miranda ενώ η μίξη και το mastering του δίσκου έγιναν από τον Mark Kelson στα The Eternal’s Kelsonic Studios στην Αυστραλία.
Και εγένετο “Stygian Crown” αποτελούμενο από το σύντομο intro “The Hall Οf Two Truths” και επτά ακόμη τραγούδια με τη συνολική του διάρκεια να ξεπερνά τα πενήντα ένα λεπτά. Έχουμε να κάνουμε όπως προανέφερα με doom metal, εντονότατα επικό, με βασικές επιρροές τους Black Sabbath (φυσικά), τους Saint Vitus και τους Candlemass. Οι ίδιοι αποκαλούν τη μουσική τους “Candlethrower” από τους Candlemass και τους Bolt Thrower και όσο κι αν η σύνδεση με τους πρώτους είναι εμφανείς από τις πρώτες νότες, ακούγοντας το υλικό των Stygian Crown δεν κατάφερα να εντοπίσω τις Bolt Thrower επιρροές τους. Ίσως σε κάποια riffs της κιθάρας ή στο δυναμικότατο παίξιμο του Rhett Davis στα drums, αλλά μικρή σημασία έχει.
Το πρώτο πράγμα που με εντυπωσίασε στο άλμπουμ είναι το πόσο heavy και επικά ακούγονται τα τραγούδια των Stygian Crown και ο απίστευτος όγκος που βγάζει η όλη παραγωγή, ειλικρινά είχα να ακούσω χρόνια κυκλοφορία με τέτοιο ήχο. Όλα τα τραγούδια του album κινούνται σε mid-tempo ρυθμούς, με εναλλαγές και αυξομειώσεις σε ρυθμούς και ένταση ενώ υπάρχουν και κάποια λίγα γρήγορα ξεσπάσματα, παραδείγματος χάριν στα “Up From The Depths” και “Flametongue”, που κρατούν το ενδιαφέρον του ακροατή αμείωτο από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό.
Η Melissa Pinion με τις θεατρικές τις ερμηνείες τραγουδά σε ένα μεγάλο εύρος συχνοτήτων, άλλοτε συναισθηματική και λυρική, άλλοτε σχεδόν δραματική μα πάντα απίστευτα heavy και επική όσο δεν πάει άλλο, είναι χωρίς υπερβολή καθηλωτική! Και η συνεισφορά της δεν σταματά εδώ καθώς με τα διακριτικά της πλήκτρα προσφέρει στην ατμόσφαιρα των τραγουδιών ενώ έχει γράψει και όλους τους στίχους! Φοβερή πραγματικά! Οι Nelson Miranda και Andy Hicks είναι υπεύθυνοι για τα πιο heavy riffs που έχω ακούσει τα τελευταία χρόνια, ενώ τα solos τους μου άφησαν μια γλυκιά ανατολίτικη αίσθηση λες και γράφτηκαν σε κάποιο αρχαίο βασίλειο της Ασίας. Ο Rhett Davis στα drums έχει όπως προανέφερα ένα δυναμικότατο στιβαρό παίξιμο, απολαύστε για παράδειγμα το παίξιμο του στο “Through Divine Rite” και θα καταλάβετε, ενώ ο ήχος του μπάσου του Jason Thomas είναι ευδιάκριτος σε κάθε τραγούδι.
Επτά τραγούδια, επτά έπη, πραγματικά δεν υπάρχει αδύναμη στιγμή στο ντεμπούτο των Stygian Crown. Αυτά που έχω ακούσει εγώ τις περισσότερες φορές είναι τα “Up From The Depths”, “Through Divine Rite”, “When Old Gods Die” και “Two Coins For The Ferryman”. Είναι ειλικρινά πολύ δύσκολο να περιγράψεις με λέξεις το περιεχόμενο αυτού του album, την ποιότητα του, το πόσο heavy και επικό είναι. Σίγουρα μέσα στις δέκα καλύτερες κυκλοφορίες της χρονιάς, συνίσταται ανεπιφύλακτα σε όλους τους οπαδούς του doom metal αλλά και του επικού ήχου γενικότερα! Οι Stygian Crown έθεσαν οι ίδιοι τον πήχη σε δυσθεώρητα ύψη και ανυπομονώ για τη συνέχεια. Doom on!
9/10
Πάνος Πρέντζας
[email protected]
