Σήμερα θα ανηφορίσουμε προς Γερμανία μεριά για να συναντήσουμε πάλι τους Motorjesus, που φέτος έκλεισαν 29 χρόνια ζωής. Λέω 29, γιατί σε αυτά βάζω και τα 14 χρόνια που υπήρχαν ως The Shitheadz, όνομα το οποίο άλλαξαν το 2006 καθώς δημιουργούσε προβλήματα σε πολλές χώρες, όπως στις Ηνωμένες Πολιτείες (τι πρωτότυπο). Ο καινούργιος και έκτος κατά σειρά δίσκος των Motorjesus, “Hellbreaker”, έρχεται τρία χρόνια μετά το “Race To Resurrection” και με καινούργια σύνθεση, αφού ο Oliver Beck αποχώρησε και ήρθαν οι Adam Borosch στα τύμπανα, Dominik Kwasny στο μπάσο και Patrick Wassenberg στη δεύτερη κιθάρα (και τα τρία καινούργια μέλη έπαιζαν στις ζωντανές εμφανίσεις της μπάντας από το 2016).
Στο καινούργιο δίσκο οι Γερμανοί συνεχίζουν με την εκρηκτική διάθεση που τους διακρίνει, αναμειγνύοντας στοιχεία από hard rock, heavy metal (που πολλές φορές φλερτάρει ελάχιστα με το power), punk και nu-metal. Σχεδόν όλες οι συνθέσεις, τουλάχιστον στο μεγαλύτερό τους μέρος, είναι άκρως ανεβαστικές και αυτό οφείλεται στις γρήγορες ταχύτητες, στις βαριές κιθάρες και τα τύμπανα, στη βρομιά του hard rock, τη δύναμη και την ένταση του heavy metal, την αλητεία του punk, στα δυναμικά και φωναχτά φωνητικά του Chris Birx και στο πάθος και το κέφι με το οποίο παίζουν όλοι. Και λέω στο μεγαλύτερο μέρος των συνθέσεων, γιατί σε όλα σχεδόν τα τραγούδια, κυρίως στα ρεφραίν, υπάρχουν πιο αργά μελωδικά κοψίματα, όπου η μουσική και τα φωνητικά πλαισιώνουν το nu-metal.
Και είναι σε αυτά τα μελωδικά κοψίματα που το πράγμα αρχίζει λίγο και χαλάει για μένα. Και αυτό γιατί και στα φωνητικά και στη μουσική οι μελωδίες είναι κάπως χλιαρές και γλυκανάλατες και δεν μου ταιριάζουν καθόλου με τα υπόλοιπα ξεσηκωτικά μέρη των τραγουδιών. Μου φαίνεται γενικά ξενέρωτο εκεί που η μουσική και ο τραγουδιστής δίνουν πόνο, ξαφνικά να πέφτουν οι ρυθμοί και να μπαίνουν ανούσιες μελωδίες και να πρέπει να περιμένεις πότε θα ξανανέβουν η ένταση και η ταχύτητα. Και δεν μιλάω γενικά για μελωδίες, μην παρεξηγηθώ. Είμαι οπαδός των μελωδιών είτε ακούω power ή black ή epic metal. Είναι οι γλυκανάλατες μελωδίες με τις οποίες έχω θέμα κι εδώ έχει αρκετές και χαλάνε την όλη ανεβαστική ατμόσφαιρα που έχει δημιουργηθεί στις πιο βαριές και γρήγορες στιγμές.
Εξαίρεση σε αυτό αποτελούν τα “Dead Rising” και “Car Wars”, τα οποία από την αρχή μέχρι το τέλος έχουν γρήγορους ρυθμούς και μια δυνατή και κεφάτη hard rock/punk διάθεση που σε κάνουν να γουστάρεις στο έπακρο, χωρίς μελωδικά κοψίματα. Από την άλλη, κομμάτια όπως τα “Beyond The Grave” και “Firebreather”, που είναι μελωδικά στο μεγαλύτερο μέρος τους, ανήκουν στις πιο αδιάφορες στιγμές του άλμπουμ, καθώς δεν προσφέρουν κάτι που θα σου μείνει.
Προσωπικά, βρίσκω το “Hellbreaker” έναν άνισο δίσκο, γιατί από τη μία περνάω ωραία και χτυπιέμαι και γουστάρω και από την άλλη μόλις μπαίνουν τα μελωδικά μέρη πέφτει η όρεξη και περιμένεις καρτερικά να περάσουν για να ξανανέβει η διάθεση. Είναι εντελώς υποκειμενική προσέγγιση, καθώς άλλους μπορεί να μην τους ενοχλεί αυτό το πράγμα και ίσα ίσα να γουστάρουν με τα αργά μελωδικά μέρη, ειδικά αυτά που φέρνουν σε nu-metal. Και θα σας παροτρύνω να ακούσετε το άλμπουμ, γιατί αν δεν σας ενοχλεί αυτό, τότε θα έχετε να κάνετε με έναν πολύ δυνατό και διασκεδαστικό δίσκο, που θα σας κάνει σίγουρα να περάσετε καλά.
6,5/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
