Παρακάμπτοντας τη θριαμβευτική έναρξη του Δελτίου Τύπου όπου, ούτε λίγο ούτε πολύ, χρησιμοποιείται λεξιλόγιο του στιλ “plunge your soul into the desolate tetra-mutilated evil evilness”, οι Labored Breath μας ενημερώνουν ότι γεφυρώνουν την ατμοσφαιρικότητα ισλανδικών σχημάτων όπως οι Misþyrming και οι Svartidauði με τη ηχητική βία γαλλικών σχημάτων όπως οι Antaeus και οι Aosoth. Αφήνοντας στην άκρη τις…πολιτιστικές γέφυρες, οι Labored Breath είναι το προσωπικό black metal project του Jamison Kester, από το Oakland της Καλιφόρνια των Η.Π.Α., ο οποίος παράλληλα θητεύει και σε μια σειρά άλλων συγκροτημάτων της περιοχής.
Ο μουσικός τομέας του “Dyspnea” αναμφίβολα δε θα αφήσει τους φίλους του black metal παραπονεμένους: όλα αυτά που χαρακτηρίζουν το αγαπημένο μας ιδίωμα είναι παρόντα, blast beats, ουρλιαχτά και δυσαρμονικά riffs με τρέμολο. Επιπλέον, ο ιθύνων νους δε διστάζει να προσθέσει διάφορα industrial και μη samplers, τεχνοτροπία που μου έφερε στο μυαλό τους επίσης αμερικανούς Kommandant.
Ο δίσκος ξεκινά με το κομμάτι “Hypoesthesia”, το οποίο μπαίνει με fade-in, στήνοντας ατμόσφαιρα και κάνοντας τον ακροατή να νιώσει ότι κάτι δυνατό έρχεται – και πραγματικά, σκάνε blast beats και δυναμικό riffing. Η παραγωγή ως σύνολο είναι ακριβώς όπως θα έπρεπε να είναι για το εν λόγω μουσικό ύφος – τα φωνητικά δεν βρίσκονται στο προσκήνιο, παρά είναι «ενσωματωμένα» στην όλη μουσική λαίλαπα.
Όλα τα κομμάτια του δίσκου χαρακτηρίζονται από εναλλαγή ρυθμών και τρόπων εκφοράς των φωνητικών, και τα riffs κυμαίνονται από σιδηροδρομικό ξύσιμο ως βαριά, ασφυκτικά ατμοσφαιρικά περάσματα (βλέπε το “Agnosia”) και έτσι το album ακούγεται με ενδιαφέρον. Επιπλέον, στα μέσα του δίσκου, έχουμε ένα industrial ατμοσφαιρικό κομμάτι, το “Serpent Womb”, που δένει πολύ ωραία με τον καταιγισμό του επόμενου “Belie” (το οποίο κατ’ εμέ αποτελεί το καλύτερο κομμάτι του “Dyspnea”).
Σε γενικές γραμμές, το “Dyspnea” δεν είναι σε καμία περίπτωση κακό, μιας και είναι καλοπαιγμένο, ενώ παράλληλα η δομή των κομματιών δείχνει εμπειρία του κ. Kester στον…κλάδο. Η ατμόσφαιρα που επιτυγχάνεται κατά τη ροή του δίσκου θα μπορούσε σίγουρα να χαρακτηριστεί ως «ασφυκτική» και επιβλητική. Το ζήτημα που θα απασχολήσει τον έμπειρο στο ιδίωμα ακροατή είναι το κλασικό: εύκολα μπορεί κανείς να χαρακτηρίσει το “Dyspnea” ως τετριμμένο, και τα riffs θα μπορούσαν άνετα να προέρχονται από κάποιον random black metal riff generator.
Μετά από αρκετές ακροάσεις, προσωπικά δε μου έμεινε τίποτα από το δίσκο, παρά μόνο η αίσθηση και η ατμόσφαιρα που βγάζει προς τα έξω. Δεν ξέρω αν αυτό αποτελεί στόχο των Labored Breath, πάντως σίγουρα θα χρειαστεί να προσπαθήσουν πολύ περισσότερο αν θέλουν να ξεχωρίσουν από την υπερπροσφορά του ιδιώματος.
6/10
Στέλιος Σπαντίδης
[email protected]
