Το παρακλάδι του power/speed/prog εν έτη 2014 είναι μια περίεργη ιστορία για μένα. Οι περισσότεροι δίσκοι δύσκολα θα ξαναμπούν δεύτερη φορά στο player μου (τι δεύτερη, δυσκολεύομαι να τους ακούσω έστω και μια), αλλά υπάρχουν και δισκάρες όπως το “The Darkest Room” των Manimal ή η πρόσφατη κυκλοφορία των δικών μας Wardrum που κυριολεκτικά με κολλάνε στον τοίχο. Θα αναρωτιέστε σε ποιά κατηγορία ανήκει ο δίσκος για τον οποίο ετοιμάζομαι να γράψω, η απάντηση είναι σε ΚΑΜΙΑ εκ των δύο. Μα πότς γκέγκεν αυτό; Θα σας εξηγήσω! Η μπάντα από το Texas δημιουργήθηκε το 2004 και έχει στο οπλοστάσιο της ακόμα έναν δίσκο. Το πρώτο πράγμα που παρατήρησα ήταν η μπουκωμένη παραγωγή του δίσκου, που για το είδος είναι τεράστιο μείον, καθώς στα γκάζια χρειάζεται να ακούγονται όλα διαμάντι (προσωπική γνώμη πάντα!). Αμέσως μετά δεν πέρασε απαρατήρητο ότι όλα τα μέλη είναι παικταράδες και ότι έχουν βάλει κάποια καλά θεματάκια σε κάθε τραγούδι. Αλλά ρε γαμώτο μου, γιατί πρέπει όλες τις καλές ιδέες να τις αφήνουν μισές;;; Υπάρχουν κομμάτια που ξεκινάνε σαν καταιγίδα, για να σου ‘ρθει το ξενέρωμα κάπου στην μέση. Επίσης.. Ρε παιδιά, Progressive με στίχους γραμμένους στην κονσόλα; Δεν είπαμε να γράφουν όλοι σαν τον Khan ή τον Neil Peart, αλλά όχι και έτσι. Το σκέφτηκα και το ξανασκέφτηκα μήπως έχω βάλει πολύ ψηλά τον πήχη, οπότε το ξανάκουσα. Η γνώμη ίδια και απαράλλακτη! Πολλές καλές ιδέες, πολλά πανέμορφα μελωδικά σημεία, αλλά… Γενικά είναι ωραία να παίζουμε σαν τον Malmsteen, ο τραγουδιστής μας να φτάνει στον θεό, αλλά ακόμα και ο ίδιος ο Malmsteen αν έβγαζε σήμερα ντεμπούτο δίσκο με την παραγωγή και τις μισοτελειωμένες ιδέες του “War To End All Wars”, πραγματικά δεν θα ήταν αυτός που είναι. Συμπερασματικά, ούτε wasted time δεν ήταν ο δίσκος, ούτε επική δισκάρα. Η μπάντα πάντως αφήνει κάποιες υποσχέσεις για το μέλλον… Αρκεί να στρωθεί και να γράψει στίχους, πιο μεστές ιδέες και να ακούσει τι παραγωγή είχαν κάποιοι συμπατριώτες τους (με περίπου ίδιο budget πάντα) ,όπως π.χ. οι Steel Prophet, κάποια χρόνια πριν.
6/10
Γιώργος Γιουρούσης
