Ο Space Ace επέστρεψε! Και φέρνει μαζί του ωραίες αναμνήσεις. Αναμνήσεις από τότε που κυρίευε τον κόσμο. Τελευταία του δουλειά ήταν το “Space Invader” του 2014, η οποία εξανέμισε τους φόβους μας για μία πιθανή δεύτερη χειμερία νάρκη. Αντ’ αυτού φαίνεται άκρως ενεργητικός μιας και ανά δύο χρόνια κάνει δισκογραφικές εμφανίσεις. Το φετινό χτύπημα φέρει τον υπεραπλουστευμένο τίτλο “Spaceman“ παρόλο που οι εποχές έχουν αλλάξει, το στυλ του παραμένει αναλλοίωτο. Τι έχει λοιπόν να μας προσφέρει ο Ace Frehley αυτή τη φορά;
Για αρχή δεν πρέπει κανείς να μπει στον κόπο να το συγκρίνει με την εποχή των Frehley‘s Comet. Πρώτον, δεν είναι τόσο νέος όσο ήταν κάποτε και, δεύτερον, δεν ευνοείται από τη σημερινή μουσική βιομηχανία. Άδικο, αλλά ρεαλιστικό. Το “Spaceman“, όπως και τα προηγούμενα albums, έχει παλιομοδίτικο αέρα, αργόσυρτα κομμάτια, “shout-it-out-loud” ρεφρέν, bluesy ρυθμό και, γενικότερα, δεν έχει κάτι που θα σε πιάσει αδιάβαστο. Πόσο πρωτότυπος να είσαι άλλωστε παίζοντας old-school rock ‘n’ roll όταν κοντεύεις τα 70; Ίσως να θεωρούσα έκπληξη τη guest εμφάνιση του Gene Simmons, αλλά από την άλλη πρόκειται για χρόνια σχέση αγάπης/μίσους από πλευράς και των δύο, οπότε δε μου είπε κάτι. Από συνθέσεις το πήγα βάση δυναμικότητας και ξεχώριζα το “Without You I‘m Nothing” (κλασικό opening hard rock δίσκου), το “Your Wish Is My Command“ όπου Simmons και Frehley συνεργάστηκαν από κοινού στη σύνθεση με τον πρώτο να το προόριζε για Kiss δίσκο, αλλά και το νοσταλγικό “Mission To Mars“. Φυσικά, ως είθισται σε τέτοιες κυκλοφορίες, δε γίνεται να λείπουν και οι rock ‘n’ roll γραφικότητες τύπου “The Pursuit Of Rock ‘n‘ Roll” όπου οι “cheesy” στίχοι με αναφορές σε Elvis Presley και Rolling Stones επισκιάζουν άλλο ένα δυνατό κομμάτι.
Το παίξιμο τώρα, μάλλον είναι και το πιο αρνητικό του “Spaceman“. Εδώ δείχνεται εκτελεστική προτίμηση με ακόρντα παρά με riffs όπως μας συνήθιζε στους Kiss. Έχει αρκετές ομοιότητες με το θρυλικό “Ace Frehley“ album του ’78, αν βέβαια απομονώσεις τη μοντέρνα παραγωγή, ενώ τα solos της Les Paul του συνεχίζουν να τον έχουν ψηλά στην προσωπική μου κλίμακα εκτίμησης, παρόλο που τα τελευταία χρόνια το vibrato του σταδιακά κάνει φτερά, τουλάχιστον υπό στουντιακές συνθήκες. Ρυθμός παρά βάθος θα έλεγε κανείς.
Συμπερασματικά λοιπόν, το “Spaceman” δεν είναι από τις καλύτερες δουλειές του Ace Frehley. Έχει πολλά άψυχα κομμάτια, μερικά εκ των οποίων πολλά θα μπορούσαν κάλλιστα να είναι και fillers, τα οποία περιορίζουν το ταλέντο του. Και όλοι ξέρουμε τι μπορεί να κάνει όταν έχει όρεξη. Κρατάμε όμως και τα καλά που δεν είναι άλλα από τις signature, Bronx-style ερμηνείες του, τα δεξιοτεχνικά solos μίας άλλης εποχής και το βάρος που κουβαλάει η ιστορία ενός ονόματος όπως αυτό του Ace. Μπορεί όμως ένας νοήμων και υγιής οπαδός να αρκεστεί σε κάτι τέτοιο για αγορά;
5/10
Χάρης Μπελαδάκης
[email protected]
