Μπορεί οι Βέλγοι Wiegedood να μετρούν μονάχα οχτώ χρόνια ζωής, ωστόσο έχουν καταφέρει να τραβήξουν το ενδιαφέρον του black metal κοινού με τις άκρως σκοτεινές και ωραίες κυκλοφορίες τους. Μέχρι τώρα είχαν κυκλοφορήσει τρεις δίσκους, τους “De Doden Hebben Het Goed Ι”, “II” και “ΙΙΙ” οι οποίοι αποτελούνταν από τέσσερα κομμάτια ο καθένας, ενώ όλοι τους είχαν λάβει εξαιρετικές κριτικές.
Από τη στιγμή, όμως, που η τριλογία ολοκληρώθηκε και με το συγκρότημα να έχει περισσότερο χρόνο στη διάθεση του, εξαιτίας της πανδημίας, ο καινούργιος δίσκος δεν περιορίζεται στα τέσσερα κομμάτια, αλλά απαρτίζεται από εννέα συνθέσεις, ενώ και η διάρκεια του είναι μεγαλύτερη, φτάνοντας σχεδόν τα σαράντα πέντε λεπτά.
Το “There‘s Always Blood At The End Of The Road” ξεκινάει ως ένας τυπικός black metal δίσκος, που σιγά-σιγά εμφανίζει εκπλήξεις και τον καθιστά κάτι περισσότερο από μία ακόμα κυκλοφορία του συγκεκριμένου είδους. Βέβαια, ακόμα και αν παρέμενε σε όλη τη διάρκειά του στα βασικά στοιχεία που απαρτίζουν ένα black metal άλμπουμ, και πάλι δεν θα ήταν άσχημος.
Τα καταιγιστικά γρήγορα σημεία είναι φοβερά, με ωραίο και δυναμικό παίξιμο στα τύμπανα και πολύ ωραίες μελωδίες στις κιθάρες. Εξίσου ωραία είναι και τα αργά, sludge περάσματα, τα οποία είναι πραγματικά σκοτεινά και ζοφερά, με φουλ παραμορφωμένες κιθάρες που καταφέρνουν να βγάλουν όμορφες μελωδίες, απεγνωσμένα φωνητικά, αλλά και κραυγές που έρχονται από μακριά. Και όλα αυτά έχουν επενδυθεί υπέροχα με έναν ήχο που είναι θολός και βρόμικος και ταιριάζει άψογα με τη σκοτεινή ατμόσφαιρα που σκεπάζει τη μουσική.
Όλα αυτά θα αρκούσαν για να μιλάμε για μια αρκετά αξιόλογη black metal κυκλοφορία. Όμως οι Βέλγοι πετάνε εδώ κι εκεί κάποια πράγματα, εξαιτίας των οποίων το ενδιαφέρον του ακροατή μαγνητίζεται ακόμα περισσότερο. Για παράδειγμα, στο τέλος του τρίτου κομματιού, “Noblesse Oblige Richesse Oblige”, εκεί που οι ταχύτητες είναι γρήγορες, με blast beats και ωραίες παγωμένες μελωδίες, ξαφνικά οι ρυθμοί πέφτουν εντελώς, ο ήχος γίνεται εντελώς βαρύς και οι κιθάρες είναι τόσο παραμορφωμένες που κάθε χτύπημα των χορδών μοιάζει με έκρηξη. Ένα κλείσιμο που έχει εντελώς drone νοοτροπία.
Στα κομμάτια “Now Will Always Be” και “Carousel” ο τραγουδιστής Levy Saynaeve μας εκπλήσσει, καθώς μετατρέπει τα φωνητικά του σε λαρυγγικά, θυμίζοντας τα παραδοσιακά φωνητικά Tuvan που χρησιμοποιούν στη Μογγολία, κάτι που βρήκα πως ταιριάζει με το black metal και το σκοτεινό ήχο του δίσκου. Στο δίλεπτο ορχηστρικό “Wade” ακούμε αργές μελωδίες από ακουστική κιθάρα, αλλά στο βάθος υπάρχει ένας συνεχόμενος ήχος που θα μπορούσε να είναι ένα είδος ηχητικού παράσιτου, που έρχεται σε αντίθεση με τις μελωδίες.
Τέλος, στην αρχή του “Nuages” το παίξιμο στην κιθάρα είναι κάπως άναρχο, σαν κάποιος να αυτοσχεδιάζει και να παίζει ένα είδος black jazz, ενώ πιο μετά έχουμε ένα αργό πέρασμα, με αργά τύμπανα και πολύ βαριές κιθάρες που συνοδεύονται από κραυγές, μουγκρητά, feedback από την κιθάρα και μελωδίες που προσπαθούν να μιμηθούν την τρέλα και την παράνοια που αναδύεται από αυτό το κομμάτι. Μια ανησυχητική σύνθεση που ταυτόχρονα σε ελκύει και την ακούς με προσοχή.
Ο καινούργιος δίσκος των Wiegedood είναι σίγουρα μια κυκλοφορία που δεν περνάει απαρατήρητη. Οι Βέλγοι έχουν κάνει πολύ ωραία δουλειά στο συνθετικό κομμάτι, παντρεύοντας με υπέροχο τρόπο τις καταιγιστικές ταχύτητες, τα αργά μελωδικά και επιβλητικά περάσματα, τη ζοφερή ατμόσφαιρα, το βρώμικο ήχο και όλα τα υπόλοιπα στοιχεία που περιέγραψα πριν. Με αυτό τον τρόπο, το “There‘s Always Blood At The End Of The Road” είναι ένας πολύ ενδιαφέρον δίσκος, που θα ικανοποιήσει στο έπακρο κάθε οπαδό του black metal που είναι βέβαιο πως θα επισκεφτούν το άλμπουμ ξανά και ξανά.
8/10
Μίνως Ντοκόπουλος
[email protected]
